Słowo ocalenia

Ez 9, 1-7; 10, 18-22

Pan rzekł do niego: «Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy i nakreśl ten znak TAW¹ na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi». (Ez 9,4)

Ostatnia litera alfabetu jest jak ostateczne dopełnienie, zamknięcie. Kropka nad „i”. Koniec nadający sens całości. TAW to przypomnienie, że Bóg ma ostatnie słowo. Zawsze. 

Gdy jednak wszystko wokół płonie, gdy wali się w gruzy, a śmierć i zniszczenie sieją grozę, gdy łzy przesłaniają widoczność, a strach odbiera mowę, można nie poczuć tego dotknięcia, delikatnego, jak pióro maczane w kałamarzu i mocnego, jak krew przelana na krzyżu.

Słowo Boga na naszych czołach jest znakiem rozpoznawczym: ten człowiek nie umrze. Nie widzimy swoich czół, o ile nie przeglądamy się nadmiernie w lustrach, ale rzecz w tym, by inni ten znak zobaczyli. By widzieli: ten człowiek należy do Pana. Niesie na sobie Jego słowo.

Ten znak jest jak pieczęć potwierdzająca tożsamość, mówiąca: on jest Chrystusowy. Jednoczący i uniwersalny jak krzyż, ale dla każdego wyjątkowy. Jego ostateczny kształt zależy od ręki pisarza, użytego atramentu i podłoża, na którym został wyciśnięty. Zależy od Boga, krwi Jego Syna i duszy, w którą ona wsiąka, przemieniając ją na wieczność.

TAW. Słowo Boga daje ocalenie.