Zburzony mur

1. Mamy dziś czytanie, które jest fragmentem większej całości. Paweł zwraca się w nim do pogan, czyli nie-‑Żydów. Przekonuje, że dzięki Chrystusowi dawny podział na naród wybrany i na pogan (nie-Żydów) zostaje zniesiony. Jezus „obie  części ludzkości uczynił jednością”. Aluzja do zburzenia rozdzielającego je muru nawiązuje do świątyni w Jerozolimie. Świątynię opasywał mur, na którym widniał napis zabraniający obcym wstępu pod karą śmierci. Ów mur oddzielał Żydów od nie-Żydów. Chrystus symbolicznie burzy ten mur. Odtąd wszyscy jesteśmy jednym ludem Bożym, do którego prowadzi wiara w Chrystusa. Kiedy więc apostoł pisze o tych, którzy niegdyś byli daleko, a teraz stali się bliscy przez krew Chrystusa, to ma na myśli chrześcijan nieżydowskiego pochodzenia. W czasach Pawła była to absolutna nowość. Dla chrześcijan pochodzenia żydowskiego wejście do jednej wspólnoty religijnej z chrześcijanami pochodzenia pogańskiego nie było sprawą oczywistą i bezproblemową. W Kościele zwyciężyło przekonanie, że poganie nie muszą przyjmować zasad judaizmu (obrzezanie, przestrzeganie Prawa Mojżeszowego), lecz wiara w Chrystusa i chrzest są wystarczającą bramą do ludu Bożego. „Jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca” – głosi św. Paweł.

2. Dziś prawie wszyscy chrześcijanie są pochodzenia nieżydowskiego. Sytuacja jest więc diametralnie różna. Prawdą jednak pozostaje, że Jezus przyszedł najpierw do Żydów, a potem do pogan. Dziś, w związku z tym, że judaizm jako wspólnota religijna opowiedział się przeciwko Chrystusowi, pojawiają się tu i ówdzie opinie, że istnieją dwie równoległe drogi zbawienia: jedna dla Żydów – na bazie Starego Przymierza, a druga dla chrześcijan – przez Chrystusa. Nie jest to jednak zgodne z tym, czego uczy św. Paweł, a wraz z nim Kościół. Apostoł Narodów podkreśla, że jedni i drudzy zostają pojednani z Bogiem przez krzyż Chrystusa. W 2015 roku watykańska Komisja ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem wydała dokument z okazji 50. rocznicy soborowej deklaracji Nostra aetate zatytułowany „Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne (Rz 11,29)”. W tym dokumencie padają słowa: „Wiarą Kościoła jest prawda, że Chrystus jest zbawicielem dla wszystkich. Zatem nie może być dwóch dróg prowadzących do zbawienia, ponieważ Chrystus jest zbawicielem nie tylko pogan, ale także Żydów”. „Chrześcijanie są wezwani do dawania świadectwa wiary w Jezusa Chrystusa, także wobec Żydów, choć powinni to czynić w sposób pokorny i wrażliwy”.

3. „W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach”. To zdanie jest trudne do interpretacji. Trzeba uwzględnić, iż sam Jezus mówił, że nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić (Mt 5,17). Czyli On sam stał się nowym Prawem, które nie jest już zapisane w formie przepisów prawnych, ale jest wpisane w Jego Osobę, w Jego życie i śmierć. Chrześcijanie nie odrzucają przykazań, ale wpatrując się w Chrystusa, „żywe prawo Boga”, nie tylko je wypełniają, ale przekraczają w stronę większej miłości, której nauczył nas Jezus na krzyżu.