„Ścierń” Adama Wagi. Wiersze nie lękające się śmierci, które niosą nadzieję

Autor już nic nie musi, bo swoje przeżył, ale zanurza się w nieskończoność – coraz bardziej rzeczywistą po skończeniu 88 lat, o którym to wieku wyraźnie wspomina. Odczuwając powinność opisania wspólnoty losu dzielonego z bliskimi – wnukami, przyjaciółmi, czytelnikami – przekazuje im zdobyte doświadczenia. Pisząc, pomaga też sobie „w pionowym znoszeniu starości” („Do moich słupków”), co można uznać za wystarczający argument, by zainteresować się tymi tekstami. W wierszu „Wzór” Waga przyznaje, że uczył się od najlepszych, czytając „Antologię Palatyńską”, wypunktowującą zasady, którym powinien być wierny każdy piszący: