Koreański kardynał w drodze na ołtarze

Informując o tym archidiecezja seulska, którą kandydat na ołtarze kierował przez 30 lat, podkreśliła, że był on „szanowany i kochany przez wielu za dawany przykład osobistych cnót”, a także „oddanie dla rozwoju Kościoła katolickiego w Korei”. Podkreśliła również jego „wkład w demokrację i wspieranie praw człowieka”. Wsławił się reprymendą wobec prezydenta Chun Doo-chwana, który przejął władzę w wyniku zamachu stanu w 1979 roku – kardynał porównał jego nielegaane działania do „strzelaniny w westernie”. Był również „przyjacielem zepchniętych na margines”, praktykującym miłość aż do końca poprzez oddanie po śmierci swych rogówek.

Stephen Kim Sou-hwan urodził się 8 maja 1922 r. w Taegu w czasie, gdy Korea była kolonią japońską. W latach 1941-44 przymusowo służył w cesarskiej armii. Po wojnie, w latach 1947-51, studiował na katolickim uniwersytecie w Seulu. Święcenia kapłańskie przyjął podczas konfliktu koreańskiego – 15 września 1951 r. Studia socjologiczne kontynuował w latach 1956-63 na uniwersytecie w Münster, w Niemczech.

15 lutego 1966 r. papież nominował go na biskupa diecezji Masan. Sakrę biskupią przyjął 31 maja 1966 r. z rąk nuncjusza apostolskiego w Korei, abp. Antionio del Giudice. W 1968 r., Paweł VI wyniósł go do godności metropolity Seulu, a rok później – jako pierwszego Koreańczyka w historii – mianował go kardynałem, wówczas najmłodszym w Kościele katolickim.

W latach 70. i 80. XX wieku, w czasie gdy Korea Południowa pozostawała pod rządami dyktatorskimi, Kościół w Korei stał się prawdziwą ostoją demokracji. W kard. Kimie widziano symbol walki w obronie praw człowieka.

Kard. Kim stał na czele Konferencji Biskupów Katolickich Korei w latach 1973-1977 i Federacji Azjatyckich Konferencji Biskupich (FABC) od 1974 do 1977 roku.

Posługę na stanowisku arcybiskupa Seulu i administratora apostolskiego Pjongjangu w Korei Północnej sprawował do roku 1998 r., gdy na urzędzie tym zastąpił go kard. Cheong Jin-suk.

Kard. Kim napisał wiele książek o tematyce społecznej i teologicznej, m.in. „Sprawiedliwość społeczna”, „Modlitwy o pokój”, „Bóg jest Miłością” i „Żyć jak człowiek”. Pod tytułem „Abyśmy kochali się wzajemnie” opublikował również swoje pamiętniki.