Zapieczętowane usta spowiednika. Kogo obowiązuje tajemnica spowiedzi?

Muszę się przyznać, że bardzo nie lubię, gdy ktoś przychodzi do mnie porozmawiać i na wstępie zaznacza: „Mówię ci to jak na spowiedzi”. Nie lubię i już. Zazwyczaj takiemu rozmówcy chodzi o to, by informacje, które mi przekaże, nie trafiły do nikogo innego. Odpowiadam zatem: „O nie, jeśli zależy ci na dyskrecji, to mogę powiedzieć, że potrafię trzymać język za zębami, i uważam to za cechę każdego kulturalnego człowieka, ale o porównywaniu naszej rozmowy do spowiedzi nie ma mowy”. Wyrażenie „jak na spowiedzi” trafiło do języka potocznego jako synonim dochowania tajemnicy. Trudno się dziwić, tajemnica spowiedzi jest przecież gwarancją, że cokolwiek jeden człowiek (spowiednik) usłyszał od drugiego człowieka (penitenta), w rzeczywistości pozostaje tylko pomiędzy tym drugim człowiekiem i samym Panem Bogiem. Bardzo wyraźnie wypowiada się na ten temat Katechizm Kościoła Katolickiego: „Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej posługi oraz szacunek należny osobom, Kościół oświadcza, że każdy kapłan, który spowiada, zobowiązany jest pod bardzo surowymi karami do zachowania absolutnej tajemnicy odnośnie do grzechów wyznanych przez penitentów. Nie może on również wykorzystywać wiadomości o życiu penitentów, jakie uzyskał w czasie spowiedzi. Tajemnica ta, która nie dopuszcza żadnych wyjątków, nazywa się »pieczęcią sakramentalną«, ponieważ to, co penitent wyznał kapłanowi, zostaje »zapieczętowane« przez sakrament” (KKK 1467).