Grzegorz Polak o kard. Wyszyńskim: Przykazanie miłości było dla niego absolutnym priorytetem

Marcin Jakimowicz: Papież Franciszek wspomina często o wyobraźni miłosierdzia. Stefan Wyszyński nie musiałby się zastanawiać, „co poeta ma na myśli”?

Grzegorz Polak: To prawda. Nie znał tego pojęcia, jednak wykazywał się ponadprzeciętną wyobraźnią miłosierdzia. By ją posiąść, nie trzeba być poetą. Według autora tego określenia, Jana Pawła II, oznacza ono „zdolność bycia bliźnim dla cierpiącego człowieka, solidaryzowania się z nim, tak aby gest pomocy nie był odczuwany jako poniżająca jałmużna, ale jako świadectwo braterskiej wspólnoty dóbr”. Papież Franciszek zachęca, by to pojęcie stało się stylem działalności Kościoła. To wyraźna dominanta jego pontyfikatu. Wyobraźnia miłosierdzia to umiejętność wczucia się w położenie bliźniego, dostrzeżenie jego potrzeb. Prymas Tysiąclecia znakomicie potrafił wczuć się w sytuację tych, którzy do niego przychodzili. A często odwiedzało go kilkadziesiąt osób dziennie. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak wielkim był jałmużnikiem. Z jego zapisków Pro memoria dowiadujemy się, że dostawał od niego wsparcie materialne ksiądz, który jechał na studia zagraniczne, i ksiądz, który budował kościół. Prymas finansował różne inicjatywy kościelne, pomagał biednym ludziom. Kiedy się dowiedział w Rzymie, że okradziono Jerzego Turowicza, wsparł go odpowiednim, jak się wyraził, „honorarium”. Nie robił tego, by się chwalić, bo zapiski sporządzał dla siebie, dla swojej pamięci. Dla siebie nie zatrzymał nic. Fotoreporter Ryszard Rzepecki po śmierci prymasa zrobił zdjęcie jego rzeczy osobistych. Zajęły zaledwie połowę blatu niewielkiego stolika. Ot, cały majątek „księcia Kościoła”. Tę poruszającą fotografię eksponujemy w naszym muzeum.