Monstrualna pieczęć

„Spodobało się Panu zmiażdżyć go cierpieniem” (Iz 53, 10)

Można do Boga mieć pretensje, robić wyrzuty. Wypominać miliony zagazowanych w Auschwitz, spalonych w okamgnieniu bądź skażonych radioaktywnymi bombami, sięgać jeszcze dalej i pytać z żalem o los pomordowanych w Jego Imię w trakcie religijnych wojen. Można. I faktycznie, dla wielu wszystkie te fakty złożyły się w kompendium anty-wiary, non credo wypowiadane w imię ludzkiego cierpienia. A przecież chodzi o grzech. O to, że nawet najmniejszy, choć takie przecież nie istnieją, jest czymś strasznym, zaburzającym pierwotną harmonię pomiędzy Bogiem i Jego stworzeniem, czyli nami. Czy mogłoby być inaczej, skoro to Jezus Chrystus, „zmiażdżony cierpieniem” stał się ofiarą za nasze grzechy? Albo z drugiej strony: czy mógłby się nią stać w inny sposób? Bez tego miażdżącego ciężaru, który wgniótł Go w ziemię jak monstrualna pieczęć położona pod dłużnym zapisem starodawnej winy? Chropowatości cierpienia nie da się wygładzić niczym, nie można ustalić odpowiedzi na pytania: skąd, dlaczego i po co? Odpowiedź jest jedna, niewyartykułowana, nieujęta w tezę, raczej będąca antytezą ubraną w szkarłatny płaszcz narzucony na poorany biczem grzbiet. Nie próbuj rozumieć, próbuj kochać.