Wielki Czwartek

Baranek będzie bez skazy, samiec jednoroczny (Wj 12, 5)

Pascha (Pesach) to nie tyle „przejście” ile „ominięcie”. Anioł śmierci omijał domy, których odrzwia i nadproża oznaczone były krwią jednorocznego baranka. To nie zamierzchła historia. To rzeczywistość. Do dziś Żydzi świętujący Paschę, mówią o sobie jako o uczestnikach Wyjścia. Gdy syn pyta ojca o powód świętowania, ten odpowiada: „Dzieje się tak ze względu na to, co uczynił Pan dla mnie w czasie wyjścia z Egiptu”. Dla mnie!

Pascha była największym z trzech świąt pielgrzymich judaizmu, gdy każdy mężczyzna musiał udać się do Miasta Pokoju. Każdy rabin zabierał uczniów do Jerozolimy. Rabbi Jeszua wziął również swoją dwunastkę, którą uczył przez trzy lata. Czy słuchając mistrza domyślali się, że Jego śmierć położy kres ofiarom składanym w świątyni? 

Św. Justyn Męczennik (II w.) opisał ofiary, jakie składali Samarytanie na górze Garizim. Zwierzę było zawieszone na dwóch drewnianych rusztach: jeden przechodził wzdłuż kręgosłupa, a drugi w poprzek, przez grzbiet. Baranka podczas pieczenia rozciągało się na drewnianych gałęziach ułożonych na kształt… krzyża!