Jak to widzimy?

Jak śnią osoby niewidome? W jaki sposób myślą osoby niesłyszące? Najkrócej mówiąc, śnią czy myślą, a pewnie też modlą się tymi narzędziami, którymi poznają świat, którymi komunikują się z innymi. Jest tych narzędzi całkiem sporo. Wiele informacji dostarczają nam oczy, nie mniej uszy. Mamy jednak także dotyk, korzystamy z zapachu, smaku, nawet z poczucia temperatury, faktury, ruchu. To wszystko – w sposób najczęściej nieuświadomiony – spina się w naszym mózgu i daje nam obraz otoczenia, nas w tym otoczeniu. Nie wszyscy jednak mogą korzystać ze wszystkich tych potoków informacji w identyczny sposób. W skrajnych przypadkach niektóre ze zmysłów nie działają wcale. Ale to nie znaczy, że osoba taka jest pozbawiona informacji. Nie! Miejsce nieistniejącego albo zaburzonego zmysłu zajmowane jest przez inne. I tak osoby niewidome nie są pozbawione snów. Tyle tylko, że śnią nie obrazami, których przecież znać nie mogą, ale dźwiękami, zapachami, smakami czy dotykiem. Osoby niesłyszące komunikują się, poznają świat w ciszy, ale ich mózg jest ponadprzeciętnie wyczulony na obrazy (m.in. znaki języka migowego), zapachy i dotyk. Z całą pewnością nie są uboższe, ale to, co widzą, jest jednak inne. Osoba niesłysząca może być twórcą muzyki, tyle tylko, że odbiera ją inaczej. Nie przez ucho, ale przez wibracje, np. podłogi, na której stoi. To jest inne postrzeganie tego samego, dlatego niesłyszący w filharmonii odbiera muzykę inaczej niż osoba słysząca. Dlatego też muzyka stworzona przez osobę niesłyszącą dla kogoś słyszącego jest inna, dziwna, nieintuicyjna.