Bóg nie zawiedzie

Prorok zapowiada, że  niebawem się ona skończy. I w tym kluczu trzeba czytać wszystkie cztery jego części. W pierwszej – tej o darmowej wodzie – prorok zachęca, by wygnańcy odważyli się wrócić do ziemi przodków. Mówi do nich: nie traćcie sił i środków na to, co i tak nie zaspokoi waszych pragnień; wróćcie do Jerozolimy, to dopiero nasyci wasz głód. W drugiej – która zawiera zapowiedź o tym, że Izrael będzie wodzem i rozkazodawcą dla innych narodów – mowa jest o tym, że Boże plany spełnią się nie tak jak wtedy, gdy Izraelici wychodzili z Egiptu, kiedy Bóg sam walczył po ich stronie. Teraz zrealizuje je naród, który pobije Babilończyków i w ten sposób wyswobodzi Izraela. Potem także inne narody będą szukały u Izraela światła. W trzeciej – zawierającej słowa: „szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć” – znajdujemy mocne wezwanie do nawrócenia. Część czwarta jest przypomnieniem, że Boże plany zawsze się spełniają, chociaż niekoniecznie zgodnie z oczekiwaniami człowieka.

Wczytując się w słowa Izajasza, łatwo zobaczyć nieciekawy obraz religijności Izraela. Oczekuje on od Boga spełnienia obietnic, ale w zasadzie nie jest na nie otwarty. Nie chce porzucać dotychczasowego sposobu życia. Ani wrócić do Jerozolimy, ani „porzucać swoich knowań”. I dziś dość często spotkać można podobną postawę: Ty, Boże, daj nam to, czego oczekujemy, ale nie spodziewaj się naszej przemiany. Proroctwo zawiera też ważną prawdę o Bogu. On jest w zmiennym świecie stały. Jest nie tylko tym, który od człowieka ciągle oczekuje tego samego – szczerej pobożności i prawości w działaniu (przykazanie miłości Boga i bliźniego), ale też tym, którego obietnice niezawodnie się spełniają. Choć niekoniecznie tak, jak człowiek się spodziewa. Przede wszystkim jednak to czytanie jest wielkim przesłaniem nadziei: wśród największych nawet ciemności trzymajcie się Bożych obietnic. On nie rzuca słów na wiatr. Ciemności kiedyś się skończą. I nastanie radość.