Świadectwo ojca Wawrzyńca. Wyszedł z nałogów, z pomocą ubogich wybudował kościół

Młody Wawrzyniec nie rozróżniał księży ani zakonników, dzielił ich na tych czarnych, diecezjalnych oraz na kapucynów, bez względu na kolor habitu; brązowy, czarny, biały – wszyscy byli kapucynami, bo nosili kaptury. – Dlatego kiedy powiedziałem mamie, że chcę iść do kapucynów, a ona powiedziała to proboszczowi, ten zdziwił się i powiedział, że kapucyni są daleko, w Krakowie, bliżej są franciszkanie. No a ja przecież szedłem do franciszkanów, czyli kapucynów. Przynajmniej tak myślałem – mówi. Franciszkanów znał od zawsze, przyjeżdżali do jego parafii, prowadzili rekolekcje, głosili kazania. W grudniu jeździł do nich z rodzicami, bo tam była żywa szopka. – To zawsze robiło na mnie ogromne wrażenie. Bardzo lubiłem ten klimat, tę atmosferę. Pamiętam, jak z ojcem stawialiśmy stajenkę w domu, z ogromnym namaszczeniem ustawialiśmy wszystkie elementy, było mi to bardzo bliskie – wspomina dziś. Jednak przeżycia związane ze stajenką dzieli na dwa etapy: ten do nawrócenia i ten później, kiedy w jego życiu pojawili się ubodzy i bezdomni.