Józefowi się nie odmawia

Słowo „szkaplerz” nie jest obce tym, którzy interesują się duchowością zakonną. Tak nazywamy bowiem wierzchnią część habitu – pas materiału bez rękawów, z otworem na głowę, czasem występujący w wersji z kapturem. Wielu z nas kojarzy szkaplerz karmelitański Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, związany z objawieniem się Matki Bożej św. Szymonowi Stockowi i obietnicą, że kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Szkaplerz mogą nosić także osoby świeckie. Występuje wtedy w formie nieco uproszczonej, ograniczonej zwykle do dwóch prostokątnych kawałków materiału połączonych tasiemkami, a czasem po prostu medalika. Na przestrzeni wieków Kościół zatwierdził około dwudziestu różnych szkaplerzy, symbolizujących więź z poszczególnymi zakonami. Najbardziej znane są szkaplerze maryjne, jednak istnieją też inne: Trójcy Świętej, Męki Pańskiej, św. Benedykta czy św. Franciszka. Ich podstawowe znaczenie jest zawsze podobne: szkaplerz ma być „nową szatą” – znakiem nowego życia, przebaczenia i oczyszczenia z grzechów, przyobleczenia w Chrystusa. Na kartach Ewangelii nową szatę otrzymuje powracający do ojca syn marnotrawny, a w Apokalipsie przybywających do chwały nieba widzimy jako przyodzianych w białe szaty. Jedną z takich szat jest też szkaplerz św. Józefa.