Herod Wielki syn Antypatra mianowanego władcą Judei przez Juliusza Cezara w 47 roku przed Chrystusem. Antypater mianował Heroda zarządcą Galilei.
Po śmierci ojca i brata Józefa, zarządcy Jerozolimy, Rzymianie nadali Herodowi tytuł ?króla żydowskiego?; jego panowanie trwało od 37 r. przed narodzeniem Chrystusa.
Herod był gorliwym królem i rozpoczął całkowitą przebudowę świątyni w Jerozolimie, lecz lud powątpiewał w szczerość intencji władcy i nienawidził jego rodziny. Herod, który nie był z pochodzenia Żydem, wymordował członków żydowskiego rodu Hasmoneuszów, w których upatrywał zagrożenie dla swej władzy.
Nowy Testament przedstawia go jako sprawcę wymordowania dzieci do drugiego roku życia w Betlejem, w czasie, gdy narodził się Jezus. Miał opinię władcy nieznającego litości. Znajdował i mordował przeciwników nawet wśród członków własnej rodziny.
Po śmierci jego królestwo podzielono między trzech z pozostałych przy życiu synów: Archelausa, Antypasa i Filipa.