Falujące morze kwiatów

Poprosiłyśmy kumpla – niewierzącego człowieka, by w pracowni zbił nam jakieś krzyże. I tak zrobił. Mam ten prosty krzyż do dziś. Wisi nad łóżkiem, więc codziennie na niego patrzę. Ruszyłyśmy do paulinów z krzyżami i kwiatami. Wielobarwny tłum szturmował Skałkę. Od strony dominikanów ruszył spory pochód z transparentem z cytatem z Norwida. Szliśmy pchani jakimś porywem wolności, śpiewaliśmy po drodze. Pomyślałam, że przecież do tej pory ten tłum siedział pozamykany na cztery spusty w swych domach. A teraz? Wolność wisiała w powietrzu. Ktoś wyciągał gitarę i otaczający go ludzie zaczynali od razu śpiewać.

Stanęliśmy na łące pod Skałką. Jan Paweł siedział tuż przy klasztorze. Pamiętam, że ludzie nagle zaczęli rzucać w górę kwiaty, które trzymali w dłoniach. Spadały na mnie, byłam nimi obsypana. Podnosiliśmy je z ziemi i ponownie rzucaliśmy w niebo. Z boku wyglądało to jak falujące morze kwiatów. Fala leciała w stronę papieża, tworząc przy ołtarzu kolorowy, pachnący mur.

To nie był przypadkowy tłum. To była już wspólnota, która odzyskała godność, podniosła wysoko głowę i czuła się… przytulona jak dziecko. Papież żartował, śpiewał. To nie była akademia. To był dialog! Podobnie było pod oknem na Franciszkańskiej. Papież coś mówił, a tłum odkrzykiwał. Pamiętam niezwykle poczucie jedności – to musiało być z Ducha! Nie umawialiśmy się przecież, co odpowiadać, a okazywało się, że tłum krzyczał to samo. – Idźcie już spać! – wołał Jan Paweł II. – Nieeeee! – To w takim razie ja idę…

Najbardziej nieprawdopodobne było to, że przyjechała głowa Kościoła, a nie było między nami żadnej bariery. Żadnej. Powiem szczerze: coraz trudniej przywołać mi jakieś radosne wspomnienia ze spotkań z Janem Pawłem… Przed chwilką wracałam z rekolekcji wielkopostnych właśnie ze Skałki. Ta sama droga, te same kamienice. Ale wszystko wokół jakieś inne. Po drodze spotkałam dwie manifestacje: „za” i „przeciw” pochówkowi prezydenta Kaczyńskiego na Wawelu. Ostre słowa, agresja, krzyki, wyzwiska. Ten sam tłum, który wówczas stał razem pod oknem papieskim, teraz przeklinał siebie po dwóch stronach ulicy. Czułam bezradność: ludzie stoją i niszczą się nawzajem, i nie ma kogoś, kto powiedziałby nam, jak ojciec, co mamy robić.