Bóg sam wybrał imię „największemu z proroków”

Łk 1,5-17

Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.

Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.

Lecz anioł rzekł do niego: „Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród dzieci Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”.

Jan mu będzie na imię.        
Łk 1,63

Przy okazji pojawiającego się w rodzinie niemowlęcia nie brakuje całej serii dobrych rad, zarówno w kontekście opieki nad dzieckiem, jak i wyboru imienia. Bliscy Zachariasza i Elżbiety upierają się, by zachować tradycję i nadać chłopcu imię nawiązujące do przodków ojca. Bóg jednak przez to małe dziecko, a w przyszłości „największego z proroków”, zaczyna nową historię. Dlatego sam wybrał dla niego imię Jan, oznaczające „Jahwe okazał łaskę”. Ostatecznie przez życie i działalność Jana Chrzciciela jego rodzice i wszyscy, którzy przyjdą do niego, doświadczą Bożej łaski.