Bardzo lubię tę chwilę, gdy w czasie modlitwy we wspólnocie prawimy Jezusowi komplementy. Głośno wypowiadamy to, kim dla nas jest, co dla nas znaczy. I choć słowa są wobec tej rzeczywistości bezradne, w stronę Tronu płyną określenia: „Jesteś bliski”, „Pierwszy i ostatni”, „Jesteś lwem i barankiem”, „Jesteś piękny”, „Jesteś zwycięzcą”, „Jesteś jedyną bezinteresowną osobą w tej sali”, „Jesteś odpowiedzią na wszystkie nasze pytania”. Mam wrażenie, że sam Jezus jest tymi komplementami trochę zawstydzony. Nie po to przyszedł na ziemię. Przyszedł, aby służyć.

„Jak deszcz im częściej pada, tym bardziej zwilża ziemię, tak również święte Imię Chrystusa, jeśli się je często wymawia i wzywa, napełnia ziemię naszego serca radością i weselem” - podpowiadał Hezychiusz z Synaju.

Dlaczego adorowanie, uwielbienie Jezusa jest tak ważne? „Łacińskie słowo oznaczające adorację, to ad-oratio czyli… kontakt usta-usta, pocałunek, uścisk, a więc miłość” – wyjaśniał Benedykt XVI.

Uwielbienie jest językiem Królestwa, językiem jego córek i synów. Księga Psalmów po hebrajsku nazywa się „Seter Tehilim”. „Seter” to księga, a „tehilim” - liczba mnoga od „tehila”, czyli rzeczownika utworzonego od czasownika „halal” oznaczającego wysławianie, uwielbianie.

- Praktyczni do bólu Niemcy zadają nam pytania: „Po co się modlicie? Co z tego macie?” – uśmiecha się Johannes Hartl, doktor teologii, filozof, założyciel Domu Modlitwy w Augsburgu - Odpowiadamy: „nic”. Interesuje nas tylko Bóg i Jego miłość. Nic więcej. On nas nie chce „po coś”. Jeśli wszystko musi być wykorzystane po „coś”, traci swe prawdziwe znaczenie. Jaki jest użytek z piękna? Ono jest piękne same w sobie. Jak pocałunek, jak miłość, jak modlitwa. Czy nasza modlitwa nie ma być przestrzenią, której nie musimy, jak chce świat, mierzyć poziomem produktywności czy efektywności? Ona nie ma się nam opłacać. Zakony kontemplacyjne zawsze były dla świata solą w oku. Zamykać się w klasztorze na jakiejś pustyni, po to by „jedynie” śpiewać psalmy? To nie ma najmniejszego sensu. Jeżeli Boga nie ma, rzeczywiście wszystko to jest bez sensu. „Zmarnowanie” swojego życia na modlitwę jest dla świata świadectwem. Jest jak pocałunek...

Marcin Jakimowicz DODANE 23.04.2023

Bóg nie lubi siły

Bóg nie przymusza. To On w swej pokorze czeka na to, aż Go przymusimy.