Kardynał, Bask, poeta

Kardynał Roger Etchegaray opowiadał kiedyś (podczas spotkania z młodymi księżmi diecezji mediolańskiej, spotkania przy kominku), jak to na biurku pewnego wikariusza w Bayonne, w swojej rodzinnej diecezji, znalazł tekst, który później sobie skopiował i umieścił pod szkłem na własnym biurku. Ów wikary zapisał te przejmujące słowa, mając na myśli powierzonych jego pieczy młodych ludzi z Bayonne, ale napisał je do siebie samego:

Jeśli ty zwalniasz, oni zatrzymują się,
jeśli ty słabniesz, oni upadają,
jeśli ty siadasz, oni się kładą,
jeśli ty wątpisz, oni popadają w rozpacz,
jeśli ty krytykujesz, oni demolują,
jeśli idziesz naprzód, oni cię wyprzedzają,
jeśli dajesz rękę, oni dają ci skórę,
a jeśli się modlisz, wówczas oni staną się świętymi.

Instynkt chrześcijan się nie myli, kiedy tak często modlą się za księży (apostolat Margaretka – dziękuje-my!!!) oraz kiedy równie często proszą księży o modlitwę za samych siebie. To drugie nie jest bowiem ułatwiającą jakoby sprawę prośbą o modlitewne zastępstwo, ale wezwaniem skierowanym do kapłana, by stanął on i stał na czele karawany, i przewodniczył w poszukiwaniu bogactw Boga i Jego ziemi obiecanej... To straszliwie trudne zadanie, właściwe niemożliwe dla wyłącznie ludzkiej mocy, możliwe jedynie dzięki łasce.

Myślę, ze porównać je można jedynie do Piotrowego chodzenia po wodzie, i dlatego też jest ono nieodłącznie związane z pełną upadków i wzlotów drogą pierwszego z Apostołów: od strachu, zdrady i łez po uniesienia wielkiej miłości. Sędziwy kardynał komentował to najgłębiej, z szacunkiem dla tajemnicy człowieka, powołania, losu: „Trzeba więc kochać zawsze wszystkich kapłanów takich, jakimi są, ponieważ niosą ciężar grzechu innych, a nie tylko swego własnego”.