Opuścił tonącą łódź

Graham P. Taylor (na zdjęciu) napisał kilka bestsellerowych powieści dla młodzieży. Przetłumaczono je na 48 języków, część z nich ukazała się również w Polsce. Szok wywołała może nie tyle sama decyzja jego przejścia na katolicyzm, lecz ostre słowa, jakich używa pisarz, tłumacząc jej motywy. Taylor w młodości był punkiem, potem pracował w policji, a następnie został... wikariuszem w anglikańskiej parafii w Whitby. Przełomowym momentem jego życia okazał się marzec 2002 roku. Harry Potter zyskiwał wtedy ogromną popularność. – Pomyślałem sobie, że skoro Rowling napisała książkę, dlaczego ja nie mógłbym tego zrobić – powiedział w jednym z wywiadów. Jednak pisać zaczął dopiero w 2003 roku. Miał wtedy 42 lata. Sprzedał motorower, by wydrukować swoją pierwszą książkę.

Był nią „Zaklinacz Cieni”, opowieść o upadłych aniołach i trójce młodych bohaterów, którzy stają po stronie światła w odwiecznej walce dobra ze złem. W ciągu kilku miesięcy sprzedano prawie 500 tys. egzemplarzy. W pierwszym miesiącu sprzedaży powieść zajęła 2. miejsce na listach bestsellerów w kategorii książek kieszonkowych, zaraz po najnowszym Harrym Potterze. Następna powieść Taylora, „Gwiazda zagłady” okazała się jeszcze większym sukcesem. – Decyzję tę podejmuję z bólem w sercu – napisał w dzienniku „Yorkshire Post” o swojej konwersji na katolicyzm. – Kocham Kościół anglikański, nigdy nie sądziłem, że będę musiał go opuścić, jednakże dziś zsuwa się on w liberalną otchłań, staje się po ludzku nieużyteczny, a przy tym nie daje już żadnej nadziei, miłości ani łaski.

Pisarz wspomniał o szoku, jaki przeżył w pewną niedzielę, uczestnicząc w nabożeństwie w anglikańskim kościele. Pastor w czasie kazania nawiązał do fragmentów Ewangelii mówiących o tym, jak Chrystus chodził po wodzie. Duchowny tłumaczył, że Jezus nie mógł stąpać po wodzie, bo jest to sprzeczne z prawami natury. Prawdopodobnie brodził on w wodzie, a błędna interpretacja jest winą greckiego przekładu. – Wyszedłem, bo nie mogłem tego dalej słuchać – pisze Taylor. Według pisarza, Kościół anglikański stał się duchowym ramieniem Partii Pracy. – Jego biskupi spędzają więcej czasu, modląc się o odwrócenie zmian klimatycznych, albo przybierając postawę druidzkich bardów, niż głosząc słowa Ewangelii, które uzdrowią choroby naszego społeczeństwa… Niektórzy wydają się otwarcie szukać okazji, by podważać Biblię, wzbudzając w wiernych wątpliwości co do jej przesłania… Podważają fundamenty wiary, próbując zastąpić je zasadami, które wydają się im bardziej do zaakceptowania przez nasze pozostawione same sobie społeczeństwo – oburza się Taylor.

G.P. Taylora przekonało do katolicyzmu silne poczucie tożsamości, a także dostojność liturgii. Twierdzi, że w przeciwieństwie do anglikańskich hierarchów katoliccy zwierzchnicy mają odwagę bronić moralności. – W dobie sekularyzacji potrzebujemy silnej moralnej busoli. Kościół ponownie musi być profetyczny, bronić tego, w co wierzy. Nie sądzę, by Kościół anglikański był do tego zdolny. Jak wielu innych anglikanów czuję, że muszę opuścić tonącą łódź, która rozbiła się na skałach sekularyzmu.