Bez prawej nogi

Literaturę polską zdominowała dziś opcja lewicowo-liberalna. Tematy podejmowane przez pisarzy tego nurtu są w dużej mierze tożsame z programami ugrupowań lewicy laickiej. Przy czym na pierwszy plan nie wysuwa się, będąca dotąd wyróżnikiem lewicy, problematyka socjalna (bezrobocie, ubóstwo, patologie społeczne, emigracja zarobkowa), ale kwestie obyczajowe.

Dobry gej, zły katolik
Naczelne miejsce wśród problemów poruszanych przez pisarzy lewicowo-liberalnych zajmuje równouprawnienie – płci oraz orientacji seksualnych. Pierwszy nurt reprezentują: sztandarowa powieść z gatunku „gender”, „Paris London Dachau” Agnieszki Drotkiewicz, a także „Małż” Marty Dzido, w nurcie drugim mieści się „Lubiewo” Michała Witkowskiego, uznana za „pierwszą polską powieść gejowską”.

Równie chętnie penetrowanym przez pisarzy lewicowo-liberalnych obszarem jest polska obyczajowość, ze szczególnym uwzględnieniem katolicyzmu. Przykładem takiej literatury może być powieść Piotra Czerskiego „Ojciec odchodzi”, będąca zapisem przeżyć młodego ateisty, który w dniu śmierci papieża Jana Pawła II zalicza kolejne krakowskie knajpy i nie szczędzi cierpkich uwag osobom wyrażającym swoją religijność. Wydawcą tej książki jest Korporacja „Ha!art.”, ta sama, która ogłosiła konkurs na „krytyczną powieść katolicką”.

Nośnym tematem dla pisarzy opcji lewicowo-liberalnej okazała się krytyka kapitalizmu. Celuje w tym Sławomir Shuty, autor popularnej powieści „Zwał”, traktującej o pracowniku banku, który rzuca posadę i wybiera życie poza obrębem „wyścigu szczurów”. Shuty, który przez wyjątkowo aktywne środowisko „Ha!artu” został wykreowany na głównego polskiego „antykonsumpcjonistę”, jeszcze do niedawna intensywnie konsumował swój sukces, udzielając wywiadów kobiecym pismom i programom telewizyjnym.

Happeningów Shutego, biczującego się parówkami, nie można uznać za poważną alternatywę dla krytykowanego przez niego systemu. Podobny jest mechanizm zastosowany przez Dorotę Masłowską, która zarówno w swej głośnej debiutanckiej „Wojnie polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną”, jak i w nieco mniej popularnym „Pawiu królowej”, ogranicza się do rozkładania na czynniki pierwsze języka mediów i show-biznesu.