Poeta-wędrowiec

Józef Baran przebył już ze swoimi wierszami szmat drogi: z Borzęcina pod Wawel, a stamtąd do Ameryki, Australii, Afryki… i z powrotem do Krakowa.

Józef Baran, Taniec z ziemią, Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 2006, s. 212

„Żyję, podróżuję…” to tytuł jednego z wierszy zawartych w tomie Taniec z ziemią, zbierającym utwory z lat 2001–2006. „Przepływam, przefruwam, przemijam” – powiada o sobie poeta.

I w tym heraklitejskim widzeniu siebie kryje się filozofia pisania Barana: dystans do swej osoby wpisanej na zawsze w krąg rodziny i ziemi, na której autor się urodził. Powraca do niej z najdalszych odległości świata. W wierszu „W drodze, westchnienie do obłoków” wyznaje: „bo urodziłem się do wolności/ i jak wszyscy ludzie którzy nie mieszczą się w sobie/ zawsze tęskniłem za przestrzeniami”.

Poetycki, szczęśliwy los zgotował mu tych przestrzeni wiele.

Dziękujemy, że z nami jesteś

To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.

W subskrypcji otrzymujesz

Nieograniczony dostęp do:
- wszystkich wydań on-line tygodnika „Gość Niedzielny”
- wszystkich wydań on-line on-line magazynu „Gość Extra”
- wszystkich wydań on-line magazynu „Historia Kościoła”
- wszystkich wydań on-line miesięcznika „Mały Gość Niedzielny”
- wszystkich płatnych treści publikowanych w portalu gosc.pl.
brak reklam na stronach;
Niespodzianki od redakcji.