Na wstępie rozmowy wyjaśnił, że próba skłócenia biskupów Rzymu – obecnego i emerytowanego – nie udała się dzięki wierze ich obu oraz modlitwom ludu Bożego, który ich obejmował i wspierał. „Wiara ludu Bożego jest zawsze naznaczona instynktowną miłością do Następcy św. Piotra, stanowi część tego, co Kościół uznaje za «sensus fidei», a więc instynkt wiary, o którym tak wiele mówił Joseph Ratzinger, a teraz nadal mówi papież Franciszek” – stwierdził rozmówca dziennika. Przypomniał, że przyszły Benedykt XVI dostrzegał to, co nazywał „prawdziwie demokratyczną funkcją” nauczania kościelnego, przywoływanego nieraz do ochrony wszystkich ochrzczonych przed działaniami postronnymi.

Żegnamy Benedykta XVI - teksty, analizy, zdjęcia

Zwrócił następnie uwagę, że braterską bliskość Franciszka i Benedykta była widoczna dla wszystkich. Miłość wyrażająca się we wzajemnym obejmowaniu się, w spojrzeniach i słowach, które wymieniali w czasie spotkań, była dla wielu powodem do wzruszenia i pocieszenia. Mówca przypomniał w tym kontekście „poruszające słowa”, jakie Benedykt skierował do Franciszka w czerwcu 2016 z okazji skromnych obchodów kolejnej rocznicy swych święceń kapłańskich: „Dziękuję Ci, Ojcze Święty, za Twoją dobroć od pierwszej chwili wyboru, w każdym momencie mego życia tutaj, która głęboko mnie wzrusza”. I dodał, iż „bardziej niż Ogrody Watykańskie ze swym pięknem, Twoja dobroć jest tym miejscem, w którym mieszkam i czuję się chroniony”.

Owo uczucie łączące obu papieży przejawiało się również w ich podobieństwie postrzegania żywej tajemnicy Kościoła, chociaż każdy z nich miał odmienne temperamenty, wrażliwości, myśli, preferencje czy drogi egzystencjalne – mówił dalej purpurat kurialny. Podkreślił przy tym, że to także „jest częścią piękna Kościoła i samej posługi Następców św. Piotra”. Zauważył, iż Pan Kościoła przyozdobił go licznymi klejnotami i żaden papież „nie jest klonem innego”. Tym, co zapewnia tę drogę, jest podzielana wspólnie wiara w Jezusa, podążanie za Nim, stosownie do własnych skarbów i własnego ubóstwa – zaznaczył kard. Parolin, dodając, że „wiara Piotrowa połączyła Benedykta i Franciszka”.

Zaznaczył również, iż obaj papieże, różnie rozkładając akcenty, mieli tę samą troskę misyjną, powtarzając, że „wiara i chrześcijaństwo nie są wysiłkiem etycznym czy religijnym, lecz darem łaski, która przychodzi, gdy spotyka Jezusa”. I obaj, także w latach ich współistnienia „w zagrodzie Piotrowej”, powtarzali, iż owocem podążania za Jezusem jest szczęście, „prawdziwa radość” – jak to zwykł mawiać papież Ratzinger – oraz niewyczerpana możliwość stałej nadziei na drodze życia nawet, jeśli jest ona naznaczona trudnościami i bólem. Według nich jedynym posłannictwem Kościoła jest pójście za Jezusem i tylko wtedy Kościół nie sprzeniewierza się samemu sobie, nie staje się własnym „punktem odniesienia” a to naśladowanie Jezusa i głoszenie światu Jego zbawienia jest również prawdziwym źródłem każdej prawdziwej reformy kościelnej.

Kardynał przypomniał następnie, że to właśnie za pontyfikatu Benedykta XVI był w latach 2005-09 podsekretarzem w Sekretariacie Stanu ds. stosunków z państwami, po czym w 2009 papież mianował go nuncjuszem apostolskim w Wenezueli i osobiście wyświęcił go na arcybiskupa w bazylice św. Piotra (z 4 innymi księżmi). „Sprawiło mi to wielką radość i było niezapomnianym doświadczeniem” – wspominał Parolin. Podkreślił, że kazanie wygłoszone wówczas przez Ojca Świętego poruszyło wszystkich obecnych w świątyni a jemu samemu zapadło głęboko w serce i do dzisiaj kieruje jego drogą i służbą Kościołowi.

Później, już po powrocie do Watykanu i po ustąpieniu Ojca Świętego kardynał odwiedził go w Boże Narodzenie i – jak przyznał – na zawsze utkwiło w nim wrażenie „wielkiego spokoju i głębokiego pokoju” papieża-seniora. Później oprócz spotkań kurtuazyjnych były chwile modlitwy, bo On nadal wstawiał się za Kościołem, prosząc Pana, aby go strzegł i pocieszał – mówił dalej sekretarz stanu. Dodał, że byłego papieża wspierały i niejako nosiły w ramionach modlitwy ludu Bożego, który bardzo go kochał, o czym świadczyły później również tłumy ludzi różnego wieku, oddających mu ostatni hołd w bazylice św. Piotra.

Według kardynała delikatność [życzliwość - ​?] Ratzingera nie była jedynie sprawą jego temperamentu, ale odzwierciedlała też to, jak Ewangelia ukształtowała z biegiem czasu jego serce i duszę. Był on jednym z pięciu największych teologów XX wieku, a jednocześnie przeżywał ten swój dar bez wynoszenia się, ostentacji, zawsze wychodząc poza siebie, dzieląc się nim entuzjastycznie ze wszystkimi i sprawiając, że wszyscy mogli uczestniczyć w skarbach Tradycji, Ojców Kościoła i wielkiej teologii.

Rozmówca gazety przypomniał, że gdy J. Ratzinger był profesorem, jego uczniowie jako pierwsi cieszyli się, że mogli korzystać ze skarbu spokojnej i zdumiewającej pasji, z jaką pomagał im poznawać prostymi i jasnymi słowami wielkie tajemnice wiary chrześcijańskiej. Tego samego mógł wielokrotnie doświadczać lud Boży, gdy ks. profesor został papieżem. „Właśnie z tego jego spojrzenia, zawsze skupionego na sercu wiary, wypływała jego pokora w uznaniu własnych ograniczeń, która znalazła swój największy publiczny wyraz właśnie w tym, że ogołocił się ze swej posługi Piotrowej” – podkreślił kardynał.

Wyjaśnił, że Benedykt XVI ogołocił się także z papiestwa, pozostała tylko „naga wiara jego” i tych, którzy z wdzięcznością chwalą Pana także za to, że „ukrył ważne rzeczy przed mądrymi i uczonymi, a objawił je maluczkim”. „Dlatego wierzę, że nawet złośliwe karykatury, tworzone przez niektórych w celu oczernienia jego osoby, zostaną zmiecione jak plewy w długiej pamięci Kościoła” – zakończył swą wypowiedź watykański sekretarz stanu.

KAI DODANE 01.03.2021

Benedykt XVI: Nie ma dwóch papieży

O całkowicie świadomej, chociaż trudnej, podjętej przed ośmiu laty decyzji o rezygnacji z kontynuowania Posługi Piotrowej i pełnym wsparciu dla Papieża Franciszka powiedział w wywiadzie dla największego włoskiego dziennika – "Corriere della sera" papież-senior Benedykt XVI. "Nie ma dwóch papieży -jest tylko jeden, zasiadający dziś na Stolicy Piotrowej" - podkreślił.