Cierpliwy Bóg, niecierpliwy człowiek

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, w starym zamczysku żył sobie król. Słowo „królestwo” brzmi dzisiaj nieco bajkowo, archaicznie. Kojarzy się z życiem dawnych władców: królów, cesarzy, carów. Rzadko to historie chwalebne. Wiele w nich intryg, przemocy, korupcji, walki. Ziemska władza w jakiejkolwiek formie daleka jest od doskonałości. Także ta demokratyczna, o czym do bólu przekonujemy się w Polsce. Przykładów mądrych władców jak na lekarstwo. Bardzo łatwo przenosimy złe doświadczenia związane z ludzką władzą na Boga, zwłaszcza wtedy, gdy nasze sprawy nie idą dobrze. Przeraża nas nieraz ogrom zła, mamy poczucie, że władza nad światem wymknęła się Bogu z ręki. Jak uwolnić pojęcie „królowania Boga” od złych skojarzeń z niedoskonałą ziemską władzą? W jakim sensie Bóg jest królem? Co właściwie znaczy „królestwo Boga”?.

Blisko, coraz bliżej
W Starym Testamencie pojęcie „królestwa” miało głęboki sens religijny. Wiązało się z ideą Boga-Króla, który rządzi ludem wybranym. Na pewnym etapie dziejów Izraela pojawili się ziemscy królowie. Mieli jednak świadomość, że otrzymują swą władzę od Boga-Jahwe i Jemu mają służyć. Król Dawid był dla Izraelitów wzorem, ideałem ziemskiego króla, namaszczonego przez Boga. Historia królów panujących po Dawidzie to postępująca degradacja władzy królewskiej, pisana łzami i krwią, aż po upadek Jerozolimy. W latach niewoli „królestwo” funkcjonowało jako obietnica mesjańska: Bóg przywróci królestwo Izraela. Na tym właśnie polegać miała misja Mesjasza. O tym mówili prorocy. Za czasów rzymskiej okupacji Palestyny, a więc za życia Jezusa, wielu Żydów interpretowało te zapowiedzi w kategoriach politycznych: Mesjasz przegna wrogów i odbuduje doczesne państwo żydowskie na wzór królestwa Dawida. Królestwo Boże, które głosił Jezus Chrystus, okazało się jednak czymś całkowicie innym.