Wiatr z Wieczernika nad wieżą Babel

Wyniki badań archeologicznych i analiza źródeł literackich dotyczących topografii Jerozolimy z dużym prawdopodobieństwem umieszczają Wieczernik na piętrze budynku, w którym znajduje się czczony przez Żydów grób króla Dawida. W tym kontekście słowa Piotra wygłoszone w dniu Pięćdziesiątnicy w sali na górze nabierają niezwykle konkretnego znaczenia: „Dawid mówił o Nim: ...i nie pozwolisz świętemu swojemu ulec skażeniu...

Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pogrzebany, a jego grób aż do dziś znajduje się pomiędzy nami” (Dz 2,29). Nad grobem Dawida, którego „ciało uległo skażeniu”, rozpoczyna się historia Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa, któremu Bóg nie pozwolił na zawsze spoczywać w grobie. Ziarna tej historii, w różnych momentach wrzucone w ziemię przez Jezusa, przynoszą pierwsze owoce w dniu Pięćdziesiątnicy.

Szum, wiatr i ogień
Opis wydarzenia tak znaczącego dla rodzącego się Kościoła zajmuje zaledwie cztery wiersze. Pozostała część relacji poświęcona jest reakcjom zebranych. A ponieważ reakcje były różne, Piotr musiał zinterpretować całe wydarzenie w kategoriach wypełnienia się eschatologicznego proroctwa o zesłaniu Ducha Pańskiego. W tym wydarzeniu dopełnia się doświadczenie zmartwychwstania. Łukasz jednak kładzie nacisk nie tyle na to, co wydarzyło się z Jezusem po poranku wielkanocnym, ale na to, co dzieje się z uczniami.

Przyjmującym moc z wysoka Apostołom towarzyszy szum z nieba i ogniste języki. Uderzenie gwałtownego wiatru przypomina zjawiska towarzyszące Mojżeszowi na Synaju. Niektórzy naukowcy twierdzą, że Łukasz świadomie zwrócił uwagę na podobieństwa z teofanią synajską. Chciał podkreślić znaczenie Pięćdziesiątnicy na początku nowej społeczności wierzących. Zawarcie przymierza na Synaju stało się zaczątkiem ludu Bożego Starego Prawa. W dniu Pięćdziesiątnicy rodzi się nowy lud – Kościół, zgromadzony wokół zmartwychwstałego Pana.

Symbol ognia, podobnie jak szum z nieba, związany jest z biblijnymi teofaniami. To przejaw obecności działającego Boga. W czasach publicznej działalności Jezusa święto Pięćdziesiątnicy celebrowane było w jego pierwotnym znaczeniu, nawiązującym do nomadyjskich i rolniczych korzeni potomków Abrahama. Oprócz Pesah i Sukkot Pięćdziesiątnica należy do grupy „regalim” – świąt złączonych z pielgrzymowaniem ku Świętemu Miastu, by tam złożyć ofiary z pierwocin ziemi.