Gdańsk po raz trzeci

Adamowicz jest urodzonym gdańszczaninem, ale rodzina ze strony ojca i matki od wieków była związana z Wileńszczyzną. Na swojej stronie internetowej wspomina: „W domu rodzinnym brat mój Piotr i ja odebraliśmy tradycyjne katolickie wychowanie, przepojone szacunkiem wobec tradycji narodowych, kultu Marszałka Józefa Piłsudskiego i miłości do utraconej kresowej ojczyzny”.

Właściwie całe życie związał ze swoim miastem rodzinnym. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Gdańskim. Droga do prezydentury poprzedzona była doświadczeniem pracy fizycznej. Jeszcze w okresie studenckim podjął się pracy jako stróż nocny w Gdańskim Towarzystwie Naukowym. Zimą zajmował się odśnieżaniem, jesienią zamiataniem liści.

Okres „karnawału wolności”, czyli szesnastu miesięcy legalnej działalności „Solidarności”, wspomina jako czas intensywnego rozwoju intelektualnego. Wszystko przerwał stan wojenny. Wtedy też mocno ukształtowało się w nim przekonanie, że trzeba brać sprawy w swoje ręce. W maju 1988 roku był współorganizatorem strajku okupacyjnego na Uniwersytecie Gdańskim oraz przewodniczącym studenckiego komitetu strajkowego. W okresie politycznego przełomu roku 1989 zaczął prowadzić zajęcia ze studentami. Wtedy też jego starszy kolega, Aleksander Hall, został członkiem rządu Mazowieckiego i zaproponował mu podjęcie jakiejś funkcji w strukturach rządu. Jak sam wspomina, miał dużą pokusę, żeby „wskoczyć do tego pociągu do Warszawy”. Odmówił. Zaangażował się w rodzącą się samorządność lokalną.

W 1990 r. został wybrany na radnego miasta Gdańska. W tym samym roku został najmłodszym w Europie prorektorem – 25-letniemu Adamowiczowi powierzono funkcję prorektora ds. studenckich UG. W kolejnej kadencji, w latach 1994–1998, pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miasta Gdańska. Był inicjatorem i organizatorem nadania obywatelstwa honorowego Gdańska trzem prezydentom: Lechowi Wałęsie, George’owi Bushowi seniorowi i Richardowi von Weizsäckerowi.

W latach 1998–2002 piastował urząd prezydenta Gdańska, a 10 listopada 2002 roku został ponownie wybrany na to stanowisko, tym razem w wyborach bezpośrednich. Zwolennicy Pawła Adamowicza podkreślają, że za jego rządów Gdańsk intensywnie rozwija się dzięki sprawnie pozyskiwanym środkom z Unii Europejskiej. Przeciwnicy twierdzą, że wiele szans na rozwój zostało zmarnowanych właśnie za jego rządów.