Przywrócenie siły chrześcijaństwu

W 1978 r. nikt nie spodziewał się, że czołową postacią ostatniej ćwiartki XX w. będzie ksiądz z Polski. Chrześcijaństwo przestało być siłą zdolną kształtować świat – takie było przekonanie ówczesnych liderów opinii publicznej uważających, że może ono przetrwać najwyżej jako użyteczne narzędzie dla osobistej pobożności, ale nie odegra żadnej roli w kształtowaniu świata XXI w.

Jednak w ciągu sześciu miesięcy swego pontyfikatu Jan Paweł II dowiódł, że chrześcijaństwo posiada niezwykłą zdolność do wywoływania rewolucji sumień, która stworzyła nową i potężną postać polityki – polityki ostatecznie prowadzącej do rewolucji 1989 r. i wyzwolenia Europy Środkowej i Wschodniej.
Poza tym Jan Paweł II uczynił chrześcijaństwo czymś przekonującym i interesującym w świecie, który wyobrażał sobie, że ludzkość wyrosła już z „potrzeby” Boga, Chrystusa i wiary.

Jan Paweł II z odwagą głosił, że Jezus Chrystus jest odpowiedzią na pytanie, którym jest każde ludzkie życie. Przepowiadanie tej prawdy praktycznie w każdym zakątku świata wywołało pozytywną reakcję i w jego efekcie miliony ludzi doświadczyło przemiany życia. Wydawało się, że coś takiego nie może się stać, ale się stało. To cud, który sprawiła jego osobista wiara połączona z odwagą.

Nauka społeczna Jana Pawła II, wbrew wszelkim oczekiwaniom, sprawiła, że Kościół katolicki znalazł się w centrum światowego dyskursu o przyszłości po komunizmie. Czy w 1978 r. ktoś naprawdę oczekiwał, że papieskie encykliki będą przedmiotem debaty na łamach „Wall Street Journal” albo że Papież przykuje uwagę świata dwoma radykalnymi wystąpieniami w obronie powszechności praw człowieka przed ONZ? A tak się stało.

Uczynienie chrześcijaństwa czymś wiarygodnym, przekonującym i atrakcyjnym dzięki głoszeniu pełni chrześcijańskiej prawdy i wykazaniu jej znaczenia dla przyszłości człowieka – to prawdopodobnie największy cud Jana Pawła II i dar, jaki pozostawił Kościołowi i światu.