Zimna przyjaźń

Jest jasne, że bez militarnej pomocy głównie Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii Ukraińcy nie znajdowaliby się dziś w tym miejscu, w którym są – kontrofensywa na wschodzie kraju przynosi efekty, co w połączeniu z fatalnym morale i stanem rosyjskiej armii daje nadzieję na zwycięstwo. Przynajmniej dopóki mówimy o wojnie konwencjonalnej. Ale jest również jasne, że gdyby bliżsi geograficznie przyjaciele Ukrainy – głównie Niemcy i Francja – faktycznie byli jej przyjaciółmi, wojna mogłaby skończyć się już dawno. O dziwo, nawet w miarę postępów ukraińskiej armii nie widać oznak jakiegoś znaczącego entuzjazmu w stolicach tych krajów, które mogłyby przesądzić o losach wojny na korzyść Kijowa. Co więcej, dochodzą nowi „życzliwi”, którzy rozwiązanie widzą raczej w uległości wobec żądań agresora niż w zwiększeniu pomocy dla broniącej się dzielnie ofiary. Najbardziej zaskoczył głos z Rumunii. Tamtejszy minister obrony zaczął mówić o konieczności „negocjacji” z Putinem… nad głowami Ukraińców. Słynne powiedzenie kardynała Richelieu: „Boże, strzeż mnie od przyjaciół, z wrogami poradzę sobie sam” w przypadku Ukrainy sprawdza się tylko w pierwszej części. Przyjaciele faktycznie potrafią wbić nóż w decydującym momencie tej wojny. Druga część mądrości francuskiego kardynała w tym wypadku nie działa: Ukraina z wrogami nie poradzi sobie sama.