Arogancja Trybunału

Francisco Javier Borrego Borrego (ur. 1949 w Sewilli), hiszpański prawnik i obrońca praw człowieka. W latach 2003–2008 był sędzią w Europejskim Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu. Zgłosił wówczas zdanie odrębne w sprawie Tysiąc przeciwko Polsce. Obecnie pracuje w elitarnym gremium adwokatów państwowych (Abogacía del Estado) przy hiszpańskim Sądzie Najwyższym (Audiencia Nacional) w Madrycie.

W sprawie Lautsi przeciwko Włochom rozpatrywano skargę kobiety obawiającej się, że krzyż wiszący w szkole może zakłócić niekatolickie wychowanie jej syna. W sentencji wyroku widać dużo opinii sędziów (żeby nie powiedzieć: ideologii), a mało stosowania przepisów prawa. Oburzenie części opinii publicznej po tym wyroku zapewne wpłynęło na przyjęcie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy przez Wielką Izbę Trybunału. Apelacja zatem odbędzie się, mimo że wyrok w II Sekcji Trybunału zapadł jednogłośnie.

Zdumiewające błędy
W wyroku można wskazać zdumiewające błędy lub przemilczenia. Na przykład zupełnie pomija on ważną okoliczność, że skarżąca jest imigrantką z Finlandii, która wyszła za mąż za Włocha. W trybunale międzynarodowym powinno to zostać zauważone. Eliminowanie faktów, które mogą utrudnić uzasadnienie podjętej decyzji, jest wręcz niegodne Trybunału. W sentencji wyroku, po zrelacjonowaniu argumentów skarżącej oraz zdania rządu Włoch, czyli obu stron w procesie, pojawia się opinia instytucji, o której nie ma mowy w czynnościach procesowych, a która nazwana jest trzecim interweniującym.

Organizacja
Greek Helsinki Monitor wypowiada się bardzo mocno na korzyść skarżącej, przeciwko obecności krucyfiksu we włoskiej szkole. Nie mogę pojąć, jaki jest związek między obecnością krzyża w konkretnej klasie konkretnej włoskiej szkoły z grecką organizacją zajmującą się ochroną praw mniejszości greckiej na Bałkanach. Wyrok miał w zamyśle sędziów powtórzyć zasadnicze rozwiązania prawne zastosowane przez Trybunał w sprawie Folgerø i inni przeciwko Norwegii z 2007 roku. Sprawa ta dotyczyła możliwości zwolnienia z nauczania religii luterańskiej w Norwegii, państwie, którego art. 2 konstytucji uznaje luteranizm za religię państwową i nakazuje rodzicom wychowanie dzieci zgodnie z tym wyznaniem.