Biełła Achmadulina nie żyje

Była zaliczana do twórców antystalinowskich, tzw. pokolenia XX Zjazdu. Zajmowała się również przekładami poezji gruzińskiej i kazachskiej oraz eseistyką, poświęcając swoje teksty wielkim poetom romantyzmu, Aleksandrowi Puszkinowi i Michaiłowi Lermontowowi. Pisała też scenariusze filmowe.

Pierwszy zbiór jej wierszy, zatytułowany „Struna”, ukazał się w 1962 r., inne książki z jej twórczością pojawiały się na rynku m.in. w latach 1970, 1977 i 1983. Każdorazowo było to ważne wydarzenie w życiu literackim ówczesnego ZSRR, a później Rosji.

Josif Brodski, laureat literackiej Nagrody Nobla, zaliczył jej wiersze do skarbów rosyjskiej poezji. Uważano ją za następczynię Achmatowej i zaliczano do „wielkiej piątki” współczesnych poetów rosyjskich – obok Jewtuszenki, Okudżawy, Wozniesieńskiego i Rożdiestwieńskiego.

Chociaż oficjalnie odcinała się od polityki, często występowała w obronie prześladowanych twórców i dysydentów. Potrafiła np. pojechać do zesłanego w głąb Rosji Andrieja Sacharowa. W jego obronie napisała list otwarty, podpisywała się również pod różnymi apelami do władz sowieckich, m.in. o zakończenie wojny w Czeczenii.