W obliczu wrodzonego lęku przed końcem, a jeszcze bardziej w kontekście kultury, która na wiele sposobów stara się ocenzurować rzeczywistość i ludzkie doświadczenie umierania, liturgia wielkopostna z jednej strony przypomina nam o śmierci, wzywając do ...
... do realizmu i mądrości, z drugiej zaś pobudza nas przede wszystkim do uchwycenia i przeżywania niespodziewanej nowości, jaką wiara chrześcijańska wyzwala w rzeczywistości samej śmierci. Człowiek
jest prochem i w proch się obróci, jest jednak w oczach Boga cennym prochem, ponieważ Bóg stworzył człowieka, przeznaczając go do nieśmiertelności.
Tym samym liturgiczna formuła: „Pamiętaj, że z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”, odnajduje pełnię swego znaczenia w odniesieniu do nowego Adama, Chrystusa. Także Pan Jezus chciał dobrowolnie dzielić z każdym człowiekiem stan kruchości, szczególnie przez swoją śmierć na krzyżu; ale właśnie ta śmierć, przepełniona Jego miłością do Ojca i do ludzkości, była drogą do chwalebnego zmartwychwstania. Wraz z posypaniem popiołem odnawiamy nasze zobowiązanie do naśladowania Jezusa, do zgody na przekształcanie przez Jego paschalną tajemnicę.
Katecheza w Środę Popielcową
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.
Fakty i opinie