Kto dorasta do kapłaństwa?

Ksiądz arcybiskup napisał w nim m.in.: „Kapłaństwo otrzymuje się raz na zawsze i nieodwołalnie, bo darów swoich Bóg nie cofa nigdy, mimo że człowiek niekiedy zawodzi i sprzeniewierza się wobec przyjętych zadań. Kapłańska godność jest wielka – już nie nazywam was sługami, ale przyjaciółmi (J 15,15), mówi Pan Jezus, aby wskazać, że kapłan ma przejąć Jego funkcję i Jego zadania, że ma, tak jak On, aż do końca umiłować Boga i ludzi, ma życie swe oddawać za przyjaciół (por. J 15,13).

Kto z nas, ludzi, dorasta do tej godności? Kto z nas może powiedzieć, że się nadaje do tej funkcji i że pasuje do tej Bożej miary? Bóg jednak wybiera nie ze względu na nasze zdolności, pochodzenie czy cnoty. Bóg wybrał to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mądre – powie św. Paweł (1 Kor 1,27). Kapłaństwo Chrystusowe to uniżenie, a nawet wyniszczenie z miłości. Chrystus uniżył samego siebie (por. Flp 2,1–11). (...)

Nie ma na świecie misji piękniejszej i godniejszej jak posługiwanie w Bożym imieniu, jak głoszenie słowa Bożego i sakramentalne sprowadzanie Boga na ziemię, oczyszczanie i uwalnianie z grzechów ludzkich serc, bo jednanie ludzi z Bogiem jest przywracaniem im wolności od szatańskiej niewoli, przywracaniem godności dzieci Bożych. Tak! Kapłaństwo to niezwykła misja, ale tylko człowiek wiary może dostrzec prawdę o roli i funkcji kapłańskiej. Bez wiary umyka to, co najważniejsze, bez wiary życie samego kapłana byłoby puste, a ocena jego misji zredukowana do zewnętrznych sukcesów lub klęsk.

Dzięki wierze, w świetle wiary życie kapłana nigdy nie ma klęsk, bo jeśli jest zjednoczony z Chrystusem, to wie, że przez cierpienia i niepowodzenia, przez krzyż i śmierć włącza się w Jego zbawczą śmierć i odniesie zwycięstwo w dniu zmartwychwstania. Papież wie, że od wiary kapłańskiej krzepnie wiara ludu, że świętość kapłańska pilnie potrzebna jest Kościołowi dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek, bo nie odpowiadamy za »wczoraj« ani za »jutro«, ale za »dzisiaj« naszego posługiwania.

Papież wie, jak trudno o maksymalizm służby kapłańskiej, widzi, jak często kapłani tracą radość życia z wiary, a za nimi tracą entuzjazm wiary ludzie i coraz bardziej osłabieni odchodzą. Na to wszystko i na wiele innych bólów współczesnego Kościoła nie można patrzeć obojętnie, trzeba mobilizować siły, budzić nadzieję, przestrzegać i wskazywać drogę”.