Narzeczone Pana Jezusa

Z drugiego pokoju dobiega jej słaby głos, zmieszany z głosami innych sąsiadek. Odmawiają Różaniec. Odmawiają? Ich modlitwa przypomina raczej śpiew. Melodia zdrowasiek, połączona ze wschodnim akcentem pani Stefanii, ma w sobie coś archaicznego. Jakby wypowiadane słowa pochodziły gdzieś spoza czasu, jakby była tylko wieczność. Przeszywa mnie dreszcz.

Kiedy wspominam tamtą chwilę, myślę sobie, że starość jest piękna. I piękne są zmarszczki na twarzach „narzeczonych Pana Jezusa”. Bo w nich zapisane są nieprzespane noce, codzienne zmęczenie, zgoda na odejście na drugi plan, czasem samotność. To jest miłość, która już wie, że najpiękniejsze rzeczy w życiu rodzą się, gdy umieramy dla siebie. Zdarza się, że wnuki wchodzą na głowę, dzieci nie szanują, a politycy wyzywają od „moherowych beretów”. Ale to przecież mało ważne, skoro Oblubieniec jest coraz bliżej.

Stare kobiety w kościele
Janusz St. Pasierb
młodzi mają tyle na głowie
chociażby włosów
poza tym szkołę miłośći konflikt pokoleń
stare kobiety mają przede wszystkim choroby i wnuki
a ponadto mają na sercu
kościół

stare kobiety lubią być
w kościele
są najwierniejszą
publicznością Pana Boga
nie od święta ale na co dzień
stare panny i samotne
wdowy
przychodzą rano
w południe wieczorem

klęczą ślęczą w półmroku
cierpliwie
tyle się naczekały w życiu
na życie na koniec którejś wojny na szczęście
na dzieci ze szkoły na męża z pracy albo z knajpy
one wiedzą że miłość
to czekanie

one czuwają panny wierne
w niemodnych kapeluszach
gubiąc zniszczone torebki
świat widzi tylko staruszki
siedzące w kościele
czasem proboszcz ofuknie jez konfesjonału
nawet wikary nie ma
dla nich czasu

tylko Jezus który jest
wiecznie młodzieńcem
widzi w nich ciągle swoje narzeczone
widzi w nich zawsze
te piękne dziewczyny
które w czerwcowe wieczory
stroiły w klonowe wieńce
w peonie i jaśminy girlandy i wstążki feretrony
na Boże Ciało
na procesję