Obyś był gorący!

Załączamy je w wersji audio do tego numeru „Gościa Niedzielnego”. Dlaczego twierdzę, że są najciekawsze? Bo opisują szczegółowo, jak rodziła się ta wspólnota, o której dzisiaj mówimy, że przeżywa kryzys, nie mając czasem świadomości, że już od samego początku jakiś przeżywała. Zgodzę się z ojcem Tomaszem Dostatnim, który w jednym ze swoich wykładów, zatytułowanym „Kościół jaki jest, każdy widzi”, wygłoszonym w marcu na Uniwersytecie Warszawskim, wspomniał, że kryzys Kościoła w Polsce widzi jako kryzys wiary: „Dziś w Polsce postawy chrześcijan żywej wiary, wiary wybranej, postanowionej i przyjętej, jest niewiele. Dużo pobożności, często zabobonnej, a mało żywej, osobistej wiary i ewangelicznej postawy naśladowania”. Trudno mi przystać na aż tak pesymistyczną wizję, aczkolwiek trudno, bym się nie zgodził z oczywistą korelacją: kryzys Kościoła zawsze jest kryzysem wiary. Tym chętniej sięgam do tych pierwszych dni życia uczniów, którzy całkiem niedawno pożegnali swojego Założyciela, wstępującego do nieba, a niedługo potem otrzymali Ducha Świętego. Mocno wystraszona garstka uczniów wyszła z Wieczernika przemieniona. „I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz”. Od tego momentu nic już nie będzie takie samo. Minie kilkadziesiąt lat i zesłany na wyspę św. Jan (przyjmijmy tę wersję), umiłowany uczeń, o którym rozeszła się pogłoska, „że nie umrze”, opisze swoje objawienia w tajemniczej księdze, Apokalipsie. Rozpocznie ją od siedmiu listów do Kościołów w Azji, w których omówi sytuację tych wspólnot chrześcijańskich, zgani, co złe, i pochwali, co dobre. Wybieram niektóre: „Ty masz wytrwałość, ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości”. „Przestań się lękać, bądź wierny”. „Nawróć się”. „Znam twoje czyny”. „Masz imię, które mówi, że żyjesz, a jesteś umarły, stań się czujnym”. „Postawiłem jako dar przed tobą drzwi otwarte, których nikt nie może zamknąć”. „Obyś był zimny albo gorący”.