Światło ze Śląska

Za jego sprawą Polska zapełniła się klasztorami braci kaznodziejów: Kraków, Wrocław, Kamień, Płock, Gdańsk i Sandomierz, i inne. Razem prawie 30 klasztorów, w których pod koniec życia Jacka mieszkało ponad trzystu zakonników.

Trudno sobie wyobrazić chrześcijaństwo w Polsce bez św. Jacka. O sile jego oddziaływania świadczy najlepiej to, że trzy podstawowe cechy jego apostolstwa, a mianowicie kult eucharystyczny, kult maryjny i nacisk na indywidualną spowiedź, do dzisiaj wyróżniają polską religijność.

Niestety, Polska słabo mu się odwdzięczyła – jak dowodzi ks. Arkadiusz Nocoń w rozmowie na str. 16. Na kanonizację, do której zresztą najbardziej przyczynili się obcokrajowcy – król Zygmunt III Waza czy przechrzczony Żyd Seweryn Lubomlczyk – czekał aż 337 lat. Zresztą do dzisiaj bardziej znany jest za granicą niż w Polsce. Jego posąg, jako jedynego Polaka, znajduje się na rzymskiej kolumnadzie Berniniego, otaczającej Plac św. Piotra.

Jeszcze nie tak dawno temu zdarzało się, że dominikanie zapominali napisać, że św. Jacek pochodził z Kamienia na Śląsku Opolskim. Wypada mieć nadzieję, że dla św. Jacka wreszcie nadejdą lepsze czasy. I to „Światło ze Śląska” – jak od średniowiecza nazywano św. Jacka – jaśniej zaświeci. Również w Polsce.