Weigel przestrzega przed bezdrożami niemieckiej drogi synodalnej

Dwadzieścia lat temu, podczas Długiego Postu 2002 roku [chodzi o kryzys związany z wykorzystywaniem małoletnich przez osoby duchowne w USA – przyp. KAI], zacząłem używać terminu „katolicki lajt” na określenie projektu, który oderwał Kościół od jego fundamentów w Piśmie Świętym i Tradycji: katolicyzmu, który nie może z całą pewnością powiedzieć, w co wierzy i co czyni życie prawym; Kościoła otwartych granic, niezdolnego lub niechętnego do zdefiniowania tych idei i działań, które zrywają pełną komunię z Mistycznym Ciałem Chrystusa. Katolicki projekt „lajt” był zazwyczaj promowany jako duszpasterska odpowiedź na kulturowe wyzwania późnego modernizmu i postmodernizmu. Późny modernizm i postmodernizm nie odpowiedziały entuzjazmem dla dialogu, lecz ledwie ukrywanym ziewnięciem.

Nie znam żadnego przypadku, w którym projekt „katolickiego lajtu” doprowadził do powstania żywego katolicyzmu, wykonującego zadanie, które papież Jan XXIII i Sobór Watykański II postawili przed Kościołem: nawrócenie i uświęcenie świata. Wręcz przeciwnie, „katolicki lajt” zawsze prowadził do kościelnej sklerozy. Katolicyzm, który jest dziś żywy i żywotny, to katolicyzm, który przyjmuje symfonię katolickiej prawdy jako odpowiedź na tęsknotę świata za prawdziwym ludzkim wyzwoleniem i autentyczną ludzką wspólnotą: Kościół grzeszników, który dąży do chrześcijańskiej doskonałości. Katolicyzm, który umiera, wszędzie, to Kościół „katolickiego lajtu”.

Przekonałem się jednak na własnej skórze, że określenie „katolicki lajt” nie przekłada się dobrze na inne języki. Przez lata wyobrażałem sobie, że globalna wszechobecność produktów Coca-Coli sprawi, że nieprzetłumaczona fraza „Catholic Lite” stanie się zrozumiała. To samo dotyczy następującego po niej obrazu, którego zacząłem używać, „Catholic Zero”, jak w „Catholic Lite” nieuchronnie prowadzi do „Catholic Zero". Oszczędzę wam krwawych szczegółów, ale niektóre z ostatnich tłumaczeń mojej pracy były tak żenujące, że zmieniłem obraz i teraz odnoszę się do „Płynnego Katolicyzmu”: Kościoła lekkiego w treści, który czerpie wskazówki z otaczającej go kultury i wyobraża sobie, że zajmuje się przede wszystkim robieniem dobrych uczynków, w światowym rozumieniu „dobrych uczynków”.

Wspomniany wyżej proces umierania projektu „katolickiego lajtu” lub „płynnego katolicyzmu” jest obecnie w pełni widoczny w niemieckiej „drodze synodalnej”: wieloletnim procesie, zdominowanym przez kościelnych biurokratów i naukowców, który zdaje się być zdeterminowany, by ponownie wymyślić Kościół katolicki jako formę liberalnego protestantyzmu. Ostatnio, „droga synodalna” postanowiła użyć jako broni kryzys Kościoła związany z nadużyciami seksualnymi wśród duchownych, jako jedną z przesłanek do całkowitego poddania się duchowi epoki w kwestiach ideologii gender i etyki ludzkiej miłości. Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że przewidywalne tąpnięcie „drogi synodalnej” w tych „gorących” kwestiach odzwierciedla głębszą apostazję, która wyraża się w dwóch ewangelicznie bardzo niebezpiecznych pojęciach.

Pierwsza apostazja utrzymuje, milcząco, ale bezsprzecznie, że Boże objawienie w Piśmie Świętym i Tradycji nie jest wiążące w czasie. Pan Jezus mówi, że małżeństwo jest na zawsze; droga synodalna może to zmienić. Święty Paweł i cała tradycja biblijna nauczają, że aktywność osób tej samej płci narusza boski plan ludzkiej miłości wpisany w nasze stworzenie jako mężczyzny i kobiety; droga synodalna może to zmienić, ponieważ my, postmoderniści, wiemy lepiej. Dwa tysiące lat tradycji katolickiej, potwierdzonej definitywnie przez papieża Jana Pawła II w 1994 roku, naucza, że Kościół nie jest upoważniony do wyświęcania kobiet do diakonatu, kapłaństwa czy episkopatu, ponieważ fałszowałoby to oblubieńczy związek Chrystusa Najwyższego Kapłana z Jego Oblubienicą, Kościołem; duch epoki mówi, że to nonsens, a niemiecka droga synodalna zgadza się z tzw. duchem czasu. Stąd pierwsza apostazja: historia osądza objawienie; nie ma stabilnych punktów odniesienia dla katolickiego samorozumienia; to my rządzimy, a nie Chrystus Pan.

Druga apostazja naucza fałszywego pojęcia wolności jako „autonomii”. Autentyczna wolność nie jest jednak „autonomią”. „Autonomia” to trzylatek rozmyślnie walący w fortepian, co nie jest muzyką, ale hałasem (z wyjątkiem Mozarta). Autentyczna wolność to muzyk, który opanował dyscyplinę gry na fortepianie (często poprzez znojne, nudne ćwiczenia), czytanie i wykonywanie partytury (inna forma reguł), tworząc w ten sposób piękną muzykę. W rozumieniu Kościoła katolickiego, autentyczna wolność to czynienie tego, co właściwe z właściwego powodu, jako kwestia moralnego nawyku (zwanego również „cnotą”). Autentyczna wolność nie jest „wyborem”, ani żadną inną bezmyślną mantrą epoki. Wolność jako samowola jest niewolnictwem wywołanym przez samego siebie. Autentyczna wolność to wyzwolenie poprzez prawdę moralną ku dobru i pięknu.

Płynny katolicyzm króluje w rozważaniach niemieckiej drogi synodalnej. Rezultatem nie będzie odnowa ewangeliczna, lecz dalsze porzucenie Ewangelii.