Posłańcy

Dzięki specyficznym minerałom udało się ustalić, że znajdowane szkło jest efektem uderzenia w Ziemię meteorytu. Większy meteor najpewniej eksplodował w ziemskiej atmosferze, a jego resztki spadły na Ziemię. Jeden z takich kawałków musiał przeorać piasek na chilijskiej pustyni, a że niósł dużą energię, pozostawił ślad w postaci „szklanego korytarza”. Udało się nawet ustalić, że meteoryt, który 12 tys. lat temu znalazł się w piaskach Atakamy, zawierał dużo kubanitu, czyli minerału, związku miedzi, siarki i żelaza. Znamy w kosmosie przynajmniej jeden obiekt, który zawiera duże ilości kubanitu. To jądro komety Wild 2. Czy to, co spadło na chilijską pustynię, oderwało się od komety? Jest to możliwe, nie ma jednak sposobu, by stwierdzić to z całą pewnością. Naukowcy nauczyli się jednak dopasowywać meteoryty marsjańskie do konkretnych kraterów, z których najpewniej w przeszłości zostały wyrzucone. Gdy duży obiekt uderza w powierzchnię, wyrzuca w przestrzeń kosmiczną spore ilości materii. Część spada potem na inne globy właśnie jako meteoryty. Dzięki sztucznie inteligentnym algorytmom wyliczono, że aby kawałek materii stał się meteorytem, jego wielkość musi przekraczać 3 km (dane odnoszące się do Marsa). Mniejsze fragmenty wyrzuconych skał opadają na powierzchnię globu, tworząc dużo mniejszych tzw. kraterów wtórnych. Nowa metoda identyfikacji miejsc, z których pochodzą meteoryty marsjańskie znajdowane na Ziemi, została opisana w „Nature”. Z analiz wynika na przykład, że niektóre znalezione na Ziemi kawałki Marsa pochodzą z krateru Tooting. Ma on prawie 30 km średnicy i grubo ponad kilometr głębokości. Za kilka lat na Ziemię trafią próbki skał, które pobiera tam jeden z łazików. Póki tutaj nie dotrą, jedynymi kawałkami Marsa, które możemy badać, są meteoryty. W jednym z nich znaleziono ślady wyglądające tak, jakby zostawiło je jednokomórkowe życie. Ale czy ślady te są właśnie tym? •