Między naturą i łaską

Wspominać wspólne dochodzenie do dorosłości, a następnie do kapłaństwa. Widzieć go jako kardynała najważniejszej rzymskiej dykasterii, a potem w osłupieniu oglądać, jak w białej szacie jest przedstawiany miastu i światu jako nowy biskup Rzymu. Nie, nie potrafię sobie czegoś takiego wyobrazić, może dlatego bardzo emocjonalnie podchodzę do wizyty papieża seniora w Niemczech, u schorowanego brata. Media spekulowały, czy Benedykt w ogóle powróci do Rzymu, nowinkarskimi domysłami zapełniały się kolejne szpalty, a tymczasem... bracia, jak to bracia. Zwłaszcza na starość. Pomodlili się, powspominali, odprawili Mszę św., odwiedzili na cmentarzu tych, którzy już odeszli... Taki naturalny obrót spraw. A jednak dotyczący postaci w „tej” białej sutannie, emeryta, który pełnił najwyższą władzę w Kościele, teologa najwybitniejszego z wybitnych. Specjalisty od „łaski”, teoretycznie – przez znajomość teologii – i praktycznie – przez akty władzy, którą wykonywał.