Tak więc uznałem, że tym razem przyjdzie mi zadowolić się jednym fantastycznym cytatem dotyczącym drugiej wojny światowej, kilkoma telegraficznymi spostrzeżeniami papieskimi, kilkoma przydatnymi rozmowami z kardynałami Ratzingerem i Cassidym na tematy teologiczne oraz ekumeniczne i wreszcie długą dyskusją z Rocco Buttiglionem o intelektualnych korzeniach encykliki Centesimus annus. Tymczasem dzień przed moim planowanym wyjazdem zadzwonił kardynał Dziwisz i oznajmił, że „jest możliwość zobaczenia się przy obiedzie z Ojcem Świętym” – dokładnie wtedy kiedy miałem wsiadać do samolotu na Fiumicino. Naturalnie, niezwłocznie zmieniłem plan podróży! 22 stycznia zastałem zupełnie odmienionego Jana Pawła II. Kiedy zwierzyłem się z obaw, że zaczynam go męczyć, chwycił mnie za ramię i wyjaśnił: „Nie, nie – po prostu w zeszłym tygodniu przy kolacji byłem strasznie zmęczony; stwierdziłem więc, że skoro profesor Weigel tak ciężko pracuje, zasłużył na to, aby spotkać się ze mną za dnia”. Następnie zacytował świętego Augustyna: znacznie łatwiej myśli się w świetle dnia. Podany obiad był przepyszny, a rozmowa (z Ojcem Świętym, księdzem Dziwiszem i biskupem Ryłką) toczyła się wartko przez ponad półtorej godziny.

[…]
Chcąc przejść do konkretów, poprosiłem Jana Pawła II o odpowiedź na pytanie, nad którym czytelnicy i badacze jego tekstów literackich głowili się od dawna. W Bracie naszego Boga przeciwnikiem Brata Alberta Chmielowskiego, awangardowego artysty, który zgodnie ze swym powołaniem służy ubogim, jest Nieznajomy: myśliciel polityczny i agitator, który twierdzi, że pomaga biedakom, tyle że stosując metody agresji i rewolucji. Nieznajomy i Brat Albert dyskutują, przedstawiając swoje odmienne podejścia do szukania sprawiedliwości, lecz żadnemu nie udaje się przekonać drugiego. Czytelnicy i krytycy zastanawiali się, czy Nieznajomy przypadkiem nie miał symbolizować Lenina. Zapytany wprost, Papież potwierdził, że owszem, Nieznajomy to „krypto-Lenin”. Następnie zastanawialiśmy się, czy Lenin i Chmielowski mogli się spotkać w Poroninie, tatrzańskiej miejscowości, w której Lenin mieszkał przez kilka miesięcy. Zresztą właśnie na Podhalu policja austro-węgierska aresztowała znajdującego się na wygnaniu przywódcę bolszewików. Stwierdziłem, że życie byłoby prostsze, gdyby go nie wypuścili. Nikt nie zaprzeczył.

W końcu Dziwisz oznajmił, iż la lezione per oggi è finita (dzisiejsza lekcja skończona), tak więc odmówiliśmy modlitwę na koniec posiłku, a Ojciec Święty odprowadził mnie do wyjścia. Wsparł się na lasce i smutno zauważył, że kiedyś był sportowcem. Ja odparłem, że sam lubię grać w baseball, ale już się na to robię za stary. Słysząc to, Papież oburzył się: przecież ja nie jestem jeszcze „na nic za stary”! Biskup Ryłko prędko wyjaśnił, że jak na standardy amerykańskie jestem już sędziwy, a następnie odwiózł mnie do North American College. W samochodzie stwierdził, że łączy mnie z Ojcem Świętym „specjalna więź”.

Fragment książki "Lekcje nadziei" udostępniony dzięki uprzejmości Wydawnictwa ZNAK. Książka do kupienia w sklepie "Gościa" - w promocyjnej cenie:

DODANE 22.10.2019

Lekcje nadziei

W swojej najnowszej książce George Weigel przedstawia nam portret świętego, dla którego zawsze najważniejszy był człowiek.