Radość i nadzieja

Obok leży ciało jego zabitej przed chwilą matki. Pustka w oczach dziecka jest wstrząsająca i tak właśnie zareagowałem, widząc tę fotografię po raz pierwszy – byłem wstrząśnięty. Julien Bryan, amerykański fotograf, autor tego zdjęcia, na początku II wojny światowej przyjechał do bombardowanej Warszawy. Miał ze sobą kamerę i trzy aparaty fotograficzne. Podobno prezydent stolicy miał mu powiedzieć, że to właśnie dzięki niemu świat dowie się, jak straszne rzeczy się dzieją. Tak, to są straszne fotografie. Na jednej z nich dziewczyna rozpacza nad ciałem zamordowanej właśnie siostry, na kolejnej kilkuletni chłopiec siedzi bezradny na gruzach dopiero co zawalonego budynku. Obraz końca świata: miłości, domu i poczucia bezpieczeństwa. Bryan zarejestrował również moment zestrzelenia niemieckiego samolotu, który spadał, płonąc. Wyznał potem, że przyłączył się do wiwatujących na tę okoliczność, choć przecież był to moment, w którym również ginęli ludzie. – Cieszyliśmy się, że nie żyją. Tak właśnie wojna zmienia człowieka – powiedział.