Zawarta przed 450 laty unia lubelska była najważniejszym projektem politycznym narodów Europy Środkowej. Stworzyła Rzeczypospolitą Obojga Narodów, która przesunęła granice cywilizacji łacińskiej głęboko na Wschód.
Na znanym obrazie Jana Matejki król Zygmunt II August z uniesionym do góry krzyżem słucha zaprzysiężenia unii realnej zawartej przez przedstawicieli Korony Polskiej oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego. Porozumienie zostało zawarte 28 czerwca 1569 r. podczas obrad sejmu walnego w Lublinie. Dokument podpisano 1 lipca, a król ratyfikował go 4 lipca 1569 r. Było to zwieńczenie procesu zapoczątkowanego w 1385 r. unią krewską, kiedy Wielkie Księstwo i Korona miały wspólnego władcę. Wśród szlachty litewskiej i polskiej przez wieki narastało przekonanie, że potrzebne są dalsze kroki, aby dokonać głębszej unifikacji obu organizmów państwowych. Powstanie w 1566 r. sejmików na Litwie znacząco przybliżyło tę perspektywę. Podobnie jak reforma administracyjna, powołująca tam powiaty i województwa, co upodobniło Wielkie Księstwo do Korony i ułatwiło tworzenie wspólnych mechanizmów integracyjnych. Postępowało także zbliżenie językowe i kulturowe między stanami szlacheckimi w Koronie i na Litwie.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.
Andrzej Grajewski