Nadmiar i nadobfitość są znakami Boga

Mt 5, 20-26

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.

Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj!”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: „Raka”, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego.

Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj.

Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza».

Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa… Mt 5,20

W greckim oryginale Ewangelii zwrot, który tłumaczymy jako „nie będzie większa”, znaczy dosłownie: „nie będzie miała więcej nadmiaru” lub „nie obfitowałaby bardziej”. Nadmiar i nadobfitość są znakami Boga, znakami Jego obecności i działania. Bezbrzeżna szczodrość Boga. Widać ją we wszechświecie, w stworzeniu. Na kartach Ewangelii widać ją w rozmnożeniu chlebów i w przemianie wody w wino. 12 koszy ułomków, 500 litrów wina… Ale największym nadmiarem Boga jest Jego Syn i Syna dzieło. Syn jest prawdziwie Boską nadobfitością daru siebie samego. I o to Jezus apeluje dzisiaj: o naszą rozrzutność w miłości. Ale tylko prawdziwie kochający jest w stanie pojąć miłość, dla której rozrzutność jest prawem, a nadmiar – właściwą miarą.