Jutro się (nie) rozstaniemy

Nie przeczytałem w całości liczącego 585 stron wstępnego porozumienia w sprawie warunków wyjścia Wielkiej Brytanii z UE zawartego między rządem w Londynie a Brukselą, choć trzeba przyznać, że pobieżne przejrzenie najważniejszych punktów jest jednak interesującą lekturą – po raz pierwszy przecież powstał dokument, który próbuje (z naciskiem na to słowo) wypracować sposób, w jaki ma dojść do pierwszego w historii przypadku wystąpienia kraju członkowskiego z UE. Głównym natomiast powodem tylko pobieżnej lektury jest podejrzenie graniczące z pewnością, że nie jest to ostatnie słowo (a raczej tysiące słów) w tej sprawie. Słuchałem za to, i później jeszcze raz na spokojnie czytałem, wystąpienie premier Theresy May w Izbie Gmin, w którym przedstawiła zasadnicze kwestie rozstrzygnięte w owym porozumieniu. I nie ma wątpliwości, że zarówno treść porozumienia, jak i reakcja na nie ze strony środowiska politycznego pani premier każe zakładać, że albo powstanie kolejnych blisko 600 stron realnego Brexit agreement, albo – co wydaje się coraz bardziej prawdopodobne – obecne 585 stron ostatecznie wyląduje w koszu. Plątanina zależności, powiązań i innych twardych orzechów do zgryzienia, jaka ukazała się przy okazji negocjacji okołobrexitowych, uświadomiła wszystkim, że trudno będzie rozwiązać ten węzeł.