W czasie powrotu z tamtej "angielskiej" wyprawy, duńscy rabusie mieli zatrzymać się we Flandrii. Jej mieszkańcy także byli wrogo nastawieni do Anglików, stąd też późniejsza żona świętego Kanuta – Adela – pochodziła właśnie z Flandrii. Była córką tamtejszego księcia, Roberta I, małżeństwo to było natomiast swoistym przypieczętowaniem sojuszu między Duńczykami i flandryjskimi przodkami dzisiejszych Belgów.

Do ślubu Adeli z Kanutem doszło, gdy ten ostatni otrzymał koronę duńską w 1080 roku, po śmierci swego brata Haralda III Heina. Na tronie zasiadał przez ostatnich sześć lat swojego życia. Adela urodziła mu syna, Karola I Dobrego – późniejszego błogosławionego.

Kanut w trakcie swego krótkiego panowania nad Danią, starał się wzmacniać władzę monarszą w królestwie, wspierając jednocześnie duński Kościół. Fundował nowe opactwa i kościoły, troszczył się o najuboższych mieszkańców swego kraju. To właśnie Kanut, jako pierwszy, miał sprowadzić do Danii angielskich benedyktynów. Jeden z nich – pochodzący z Canterbury brat Ailnoth – spisał po latach żywot świętego, dzięki czemu mamy tak wiele informacji biograficznych dotyczących Kanuta IV.

Wiemy na przykład, że Kanut IV zabiegał dla siebie o angielską koronę, jako potomek (wnuk) Kanuta I Wielkiego, który zasiadał na tronach Anglii, Norwegii i Danii, a także zarządzał Pomorzem i Szlezwikiem. Nie udało mu się jednak pójść w ślady słynnego dziadka. Potężna flota, którą Kanut IV zgromadził przeciw Anglikom, ostatecznie nigdy nie wypłynęła w kierunku Brytanii, król zaś zmuszony był uciekać przed niezgadzającymi się na jego rządy buntownikami, wśród których był także jego brat, Olaf I Głód.

Wikingowie nigdy potem nie odbudowali już swej potęgi, natomiast Kanut, wraz z towarzyszącymi mu kompanami został zamordowany 10 lipca 1086 w kościele pod wezwaniem świętego Albana w Odense. W niespełna 20 lat po śmierci został kanonizowany i uznany za patrona Danii.

Więcej o świętych na każdy dzień roku dowiesz się w serwisie kosciol.wiara.pl

DODANE 10.07.2019

Święty na dziś

Oglądają już Boga twarzą w twarz. Dziś mogą za nami orędować. I być wzorem dla tych, którzy szukają swojej drogi do Boga.