Watykański sprzeciw wobec udzielania Komunii św. protestantom

Stolica Apostolska odrzuciła propozycję Niemieckiej Konferencji Biskupów, aby pozwolić protestanckim współmałżonkom katolików na przyjmowanie Komunii św. w Kościele katolickim. Decyzja ta została ogłoszona w oficjalnym liście prefekta Kongregacji Nauki Wiary, abp. Luisa Ladarii, skierowanym do episkopatu niemieckiego. Zaaprobował ją Papież Franciszek.

Oto tekst listu abp Ladarii z 25 maja br. do kard. Marxa w tłumaczeniu na język polski:

Jego Eminencja
Ks. Kard. Reinhard Marx
Arcybiskup Monachium i Fryzyngi
Przewodniczący Niemieckiej Konferencji Biskupiej
Kardinal-Faulhaber Str. 7
D-80333 München
Bundesrepublik Deutschland

Eminencjo, Szanowny Przewodniczący Episkopatu!

Pod koniec naszej braterskiej rozmowy 3 maja 2018 w sprawie dokumentu „Mit Christus gehen ...” [„Pielgrzymowanie z Chrystusem. Na drodze jedności. Małżeństwa międzywyznaniowe i wspólny udział w Eucharystii. Pomoc duszpasterska Konferencji Episkopatu Niemiec”] wspólnie postanowiliśmy, że poinformuję Ojca Świętego o spotkaniu.

Już podczas audiencji z 11 maja 2018 roku rozmawiałem z papieżem Franciszkiem na temat naszego spotkania i przekazałem mu streszczenie rozmowy. 24 maja 2018 r. ponownie omawiałem tę kwestię z Ojcem Świętym. Po tych spotkaniach chciałbym zwrócić Waszej Eminencji uwagę na następujące punkty, za wyraźną zgodą papieża.

1. Liczne wysiłki ekumeniczne niemieckiej konferencji episkopatu, a zwłaszcza intensywna współpraca z Radą Niemieckiego Kościoła Ewangelickiego zasługują na uznanie i docenienie. Wspólne upamiętnienie Reformacji w 2017 roku wykazało, że w minionych latach i dekadach znaleziono podstawy pozwalające wspólnie dawać świadectwo o Jezusie Chrystusie, Zbawicielu wszystkich ludzi i współpracować w sposób skuteczny i stanowczy w wielu dziedzinach życia publicznego. Zachęca to nas do podążania naprzód z ufnością na drodze coraz głębszej jedności.

2. Nasze spotkanie w dniu 3 maja 2018 r. ukazało, że tekst tego dokumentu rodzi szereg problemów o dużym znaczeniu. Ojciec Święty doszedł zatem do wniosku, że dokument nie jest na tyle dojrzały, by nadawał się do opublikowania. Zasadnicze powody tej decyzji można podsumować w następujący sposób:

a. Kwestia przystępowania do Komunii św. chrześcijan ewangelików w małżeństwach międzywyznaniowych jest problemem, który dotyka wiary Kościoła i ma znaczenie dla Kościoła powszechnego.

b. Kwestia ta ma wpływ na stosunki ekumeniczne z innymi Kościołami i innymi wspólnotami kościelnymi, których nie należy lekceważyć.

c. Temat dotyczy prawa Kościoła, a zwłaszcza interpretacji kanonu 844 KPK. Ponieważ w niektórych obszarach Kościoła mamy w związku z tym pytania otwarte, kompetentne dykasterie Stolicy Apostolskiej otrzymały już zadanie wypracowania odpowiednich wyjaśnień tych kwestii na poziomie Kościoła powszechnego. W szczególności wydaje się właściwe pozostawienie biskupowi diecezjalnemu osądu w sprawie istnienia „pilnej i poważnej konieczności”.

3. Ojciec Święty wyraża wielką troską, aby w Niemieckiej Konferencji Episkopatu żywy był duch kolegialności biskupiej. Jak podkreślił Sobór Watykański II, „konferencje biskupów mogą dziś wnieść wieloraki i owocny wkład do konkretnego urzeczywistniania się poczucia kolegialności” (Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, n. 23).

Przedkładając to do Twojej wiadomości przekazuję braterskie pozdrowienia i życzenia błogosławieństwa.

Oddany w Panu

Luis F. Ladaria, SJ
Biskup tytularny Thibica
Prefekt

Kopię listu otrzymał arcybiskup Kolonii, Rainer Maria Woelki oraz 6 innych biskupów, którzy poprosili Stolicę Apostolską o wyjaśnienie kwestii udzielania Komunii św. protestanckim małżonkom katolików.

 

W tekście wspomniano kan. 844 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Brzmi on następująco:

Kan. 844 - § 1. Katoliccy szafarze udzielają godziwie sakramentów tylko wiernym katolikom, którzy też godziwie przyjmują je tylko od katolickich szafarzy, z zachowaniem przepisów §§ 2, 3 i 4 niniejszego kanonu, jak również kan. 861, § 2.

§ 2. Ilekroć domaga się tego konieczność lub zaleca prawdziwy pożytek duchowy i jeśli nie zachodzi niebezpieczeństwo błędu lub indyferentyzmu, wolno wiernym, dla których fizycznie lub moralnie jest niemożliwe udanie się do szafarza katolickiego, przyjąć sakramenty pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych od szafarzy niekatolickich tego Kościoła, w którym są ważne wymienione sakramenty.

§ 3. Szafarze katoliccy godziwie udzielają sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych członkom Kościołów wschodnich nie mających pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, gdy sami o nie proszą i są odpowiednio przygotowani. Odnosi się to także do członków innych Kościołów, które według oceny Stolicy Apostolskiej, gdy idzie o sakramenty, są w takiej samej sytuacji, a i wspomniane Kościoły wschodnie.

§ 4. Jeśli istnieje niebezpieczeństwo śmierci albo przynagla inna poważna konieczność, uznana przez biskupa diecezjalnego lub Konferencję Episkopatu, szafarze katoliccy mogą godziwie udzielać wymienionych sakramentów także pozostałym chrześcijanom, nie mającym pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, którzy nie mogą się udać do szafarza swojej wspólnoty i sami o nie proszą, jeśli odnośnie do tych sakramentów wyrażają wiarę katolicką i do ich przyjęcia są odpowiednia przygotowani.

§ 5. W odniesieniu do wypadków, o których w §§ 2, 3 i 4, biskup diecezjalny lub Konferencja Episkopatu nie powinni wydawać norm ogólnych, dopóki nie przeprowadzą konsultacji z kompetentną władzą, przynajmniej lokalną, zainteresowanego Kościoła lub wspólnoty niekatolickiej.

« 1 »