Wzywany bywa w obronie przed epilepsją, bólami głowy i gorączką, w bezpłodności
Pracował na rzecz jedności podzielonego przez schizmę Kościoła. Szła za nim sława wielkich cudów.
Św. Wincenty Ferrerius urodził się w 1350 r. w Walencji na terenie Hiszpanii. Mając 17 lat wstąpił do dominikanów. Studiował w Walencji, w Barcelonie i w Leridzie. Otrzymał święcenia kapłańskie w wieku 25 lat. Najpierw nauczał filozofii i teologii, potem poświęcił się głoszeniu Ewangelii. Szybko zasłynął jako znakomity kaznodzieja.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Święty Wincenty pracował też na rzecz jedności podzielonego przez schizmę Kościoła. Był również przeorem dominikanów i spowiednikiem antypapieża Benedykta XII, ale opuścił go, kiedy nie udało mu się nakłonić go do rezygnacji.
Zmarł 5 kwietnia 1419 r.
Papież Kalikst III 29 czerwca 1455 roku zezwolił na jego kult, a papież Pius II w trzy lata potem dokonał jego formalnej kanonizacji (1458).
W ikonografii św. Wincenty bywa przedstawiany w habicie dominikańskim. Jego atrybutem jest koń.
