Drzwi szeroko otwarte

Mniej zorientowanym przypomnę, że omawiane były dwie obywatelskie inicjatywy dotyczące aborcji. Projekt chroniący dzieci, prezentowany przez Kaję Godek, z dużym poparciem przeszedł do drugiego czytania, co zresztą nie było żadnym zaskoczeniem. Projekt lewicowy, mający zezwolić na zabijanie nienarodzonych dzieci właściwie bez ograniczeń, trafił do kosza, mimo że ponad pięćdziesięciu posłów PiS opowiedziało się za dalszą dyskusją nad tą propozycją. Projekt pogrzebali niektórzy parlamentarzyści Platformy i Nowoczesnej (szczegółowo o sprawie piszemy na ss. 38–40). Wywołało to histerię środowisk feministycznych, ale też władz obu opozycyjnych partii. Jedni posłowie PO zostali wyrzuceni z partii, inni ukarani grzywną czy utratą stanowisk. Z kolei niektórzy posłowie Nowoczesnej sami się zawiesili. Istne trzęsienie ziemi. Głośno było o tym w mediach. Jeden element, i to najistotniejszy, jak mi się zdaje, został jednak w komentarzach pominięty. Kłopoty opozycji nie wzięły się tylko z jakichś niedostatków organizacyjnych. Wielu posłów Platformy czy Nowoczesnej miało autentyczny problem moralny z poparciem lewicowego projektu. Najlepiej pokazuje to wypowiedź posłanki Nowoczesnej Karoliny Wróblewskiej, która polemizując z sejmowym wystąpieniem Barbary Nowackiej, wyznała: „Nigdy nie uznam, że trzymiesięczny płód nie jest dzieckiem, bo ja przed chwilą urodziłam dziecko. Ja wiem, że trzymiesięczna ciąża jest dla kobiety niesamowitym przeżyciem. To dziecko ma już serce, które bije, już czuć ruchy, więc nikt mi nie powie, że to jest tylko zlepek komórek”. Czy trzeba tu jeszcze coś dodawać? Wydaje się, jakby wieloletnia praca całej rzeszy obrońców życia zaczęła przynosić owoce. Posłanka Nowoczesnej powiedziała spontanicznie i głośno to, o czym inni są zapewne przekonani, ale nie mają odwagi tego zaprezentować.