Imię człowieka jest święte, jest ikoną osoby

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna.

Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej tak wielkie miłosierdzie, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. ale matka jego odpowiedziała: «Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan». Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię».

Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy.

A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, błogosławiąc Boga. Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. a wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?» Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

Imię człowieka jest święte, jest ikoną osoby. Domaga się szacunku ze względu na godność tego, kto je nosi. Bóg wzywa i powołuje każdego po imieniu. Ochrzczony otrzymuje w Kościele imię, które pozostaje z nim na zawsze. Ale jakie to powinno być imię? Katechizm przypomina: „Może to być imię świętego, którego życie było przykładną wiernością swemu Panu”. Imię może także „wyrażać tajemnicę lub cnotę chrześcijańską”. A „rodzice, chrzestni i proboszcz powinni troszczyć się, by nie nadawać imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu”. Jeden z moich proboszczów zapraszał na katechezę przedchrzcielną rodziców, którzy spodziewają się potomstwa, i pragną po jego urodzeniu ochrzcić swoje dziecko. Wtedy jest bodaj lepszy moment na to, aby tę prawdę o imieniu przypomnieć.