Gdy rodzice wracają do szkoły

Liczba radości jest u mnie proporcjonalna do liczby dzieci. Razy pięć wszystkich radości, które za chwilę wyliczę. Jest już radość z wściekle porannego wstawania i wieczornego ślęczenia nad lekcjami. Jest też zapewne wielkie oczekiwanie na wywiadówki szkolne. Na zebrania dotyczące zajęć dodatkowych. A kto nie lubi bieganiny między pracą, obiadem, zakupami, odbieraniem dziecka (dzieci), przywożeniem, odwożeniem… Jest więc radość z kołowrotka między domem, pracą, sklepami i szkołami. Aż człowiek czuje, że (czasem nie) żyje. W dodatku dni coraz krótsze i coraz zimniejsze. Wstajesz? Już niedługo po ciemku. Wychodzisz z pracy, jedziesz po dzieci, po ciemku. Któż by tego nie lubił. Ciemno wszędzie, zimno wszędzie. Co to będzie? Wirus będzie. Mija drugi tydzień nauki, a tu bach: pierwszy wirus nadchodzi. No który rodzic na takie dobrodziejstwa nie czeka? Dodajmy, że aby dostać się do pediatry, też parę ścieżek zdrowia przyjdzie nam pokonać.