Prezydent przebił szklany sufit

W opublikowanym przez CBOS rankingu zaufania politykom liderem jest prezydent Andrzej Duda. Jego wynik jest najlepszy w historii - nigdy od objęcia urzędu prezydenta Duda nie był tak pozytywnie odbierany. Ufa mu aż 71 proc. badanych, zaś nieufność wyraża zaledwie 18 proc. respondentów.

Ten wynik pokazuje, że Andrzejowi Dudzie udało się dokonać przełomu: polityk odbierany przez znaczną część społeczeństwa jako marionetka prezesa Kaczyńskiego zyskał w ostatnim czasie zaufanie trzech czwartych Polaków. To dwa razy więcej niż suma wyborców PiS. Co więcej, odsetek osób, które nie ufają Dudzie jest bardzo niski.

Bez wątpienia Duda zyskał wiele na zawetowaniu dwóch z trzech PiSowskich ustaw reformujących wymiar sprawiedliwości. Choć większość Polaków chce reformy sądownictwa (81 proc.), to nie wszystkim podobał się kształt tej proponowanej przez partię rządzącą, a prezydent - wetując kluczowe dla swojego obozu politycznego ustawy - pokazał, że nie pełni jedynie funkcji partyjnego notariusza, ale ma swoją wizję prezydentury i jest zdolny do decyzji sprzecznych z wolą prezesa Kaczyńskiego. Prezydenckie weta popiera aż 69 proc. Polaków.

Teraz zaczyna się dla prezydenta decydująca rozgrywka o to, by na trwałe pozostać liderem Polaków. Wiele będzie zależało od tego, jaki kształt przybiorą zapowiedziane przez niego ustawy reformujące sądownictwo (już teraz Frans Timmermans zapowiedział, że od ich ostatecznej wersji KE uzależnia uruchomienie art. 7 względem Polski). Bo wysokie poparcie można bardzo szybko stracić - co pokazuje przykład ostatnich czterech miesięcy prezydentury Bronisława Komorowskiego.

Świetny wynik Andrzeja Dudy jest też bardzo ważną informacją dla PiS. Dobrą - o ile partia rządząca będzie traktować Dudę poważnie, jako równorzędnego partnera, z którym zechce współpracować. Złą - jeśli przyjmie kurs na podszczypywanie prezydenta i próby postawienia go do szeregu. Drugie rozwiązanie - przy tak silnym mandacie społecznym dla Dudy - byłoby jednak dla PiS na tyle ryzykowną grą, że raczej trudno uwierzyć, by kierownictwo partii zdecydowało się w nią grać.