To godzina prześladowań tych, którzy Jezusa się nie wyprą

Jezus powiedział do swoich apostołów:
«Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie.

Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was prowadzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.

Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.

Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę, powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy».

Godzina, o której mówi Jezus, to godzina próby, to godzina prześladowań tych, którzy Jezusa się nie wyprą, prześladowań z powodu Jego imienia… Mowa tu o sytuacji dramatycznej, czy wręcz tragicznej. Ale sprawa zdaje się mieć znacznie szerszy zakres. Zdarza mi się czytać wypowiedzi pisarzy, którzy wyznają, że napisane przez nich książki są mądrzejsze od autorów. Nie chcę odbierać takich wyznań jako taniej w gruncie rzeczy kokieterii. Są momenty prawdziwie twórczego natchnienia, w których to, co człowiek pisze (ale także maluje, komponuje, mówi), jest jak gdyby spoza niego, to nie on – Kowalski, Smith, Schmidt – pisze, maluje, komponuje, mówi, ale przejawia się w nim coś nieskończenie od niego większego. Można to nazywać iluminacją, można inaczej. Niemniej człowiek uczciwy – także wobec samego siebie – umie stan taki rozpoznać.