Jedna noga chudsza

Kościół jest zbudowany na fundamencie apostołów i proroków – przypominał Efezjanom Święty Paweł. – Czytam Dzieje Apostolskie i widzę, że ci prorocy mieli ogromny wpływ na pierwotny Kościół – opowiadał mi niedawno Antoni Topolski, dyrektor Krajowego Biura Alpha, lider wspólnoty Góra Oliwna. – O wiele łatwiejsze jest budowanie „nogi hierarchicznej”: sukcesji, określenia zakresu władzy, autorytetu biskupa, lidera, tworzenie prawa kanonicznego. To niezwykle ważne, ale nie można zapominać o „drugiej nodze”: o prorokach, którzy nasłuchują, co mówi dziś Duch do Kościoła. Trzeba ich wysłuchać i poddać to, co mówią, rozeznaniu. Ostateczne zdanie należy do pasterzy. Przypominam, że w krytycznych sytuacjach Bóg może użyć nawet osła, by powiedzieć coś mężowi Bożemu (por Lb 22). Często odrzucamy od razu ludzi, którzy według nas są niegodni, by przekazywać Boże orędzie. To błąd. Bóg może użyć każdego. Dziś używa coraz częściej świeckich, liderów wspólnot. To ich stawia w miejscu wpływu na Kościół. Podpisany przez papieża Franciszka dokument „Iuvenescit Ecclesia” wzywa do tego, by obie strony nabrały do siebie większego przekonania i zaczęły współpracować. Wzywa do pokory, cierpliwości. Charyzmatyk mówi: „Dostałem znak, wychodzę na ulicę!”, a ksiądz ostudza ten zapał: „Poczekaj, jak się obudzisz z tym za tydzień, to zobaczymy”. Rozeznanie Kościoła trwa czasem latami. Między tymi nurtami istnieje napięcie, ale pierwotny Kościół pokazywał, jak można się dogadywać i działać, współpracując ze sobą.

– Kościół zaczął uświadamiać sobie, że pewne dynamiczne wspólnoty mogą tworzyć paralelne struktury i ignorować lokalną hierarchię, widząc, że odnoszenie się do nich jedynie osłabia i spowalnia ich dynamikę. Zaczynają wówczas niebezpiecznie „rozjeżdżać się” z Kościołem – opowiada Andrzej Sionek ze Stowarzyszenia En Christo. − I stąd ten watykański dokument. Płucami Kościoła są dwa nurty: apostolski (czyli hierarchiczny) i prorocki. Napięcie, które istnieje między nimi, jest całkowicie naturalne. Jeżeli nie ma napięcia, jest śmierć, a płuca przestają funkcjonować. Te nurty muszą się spotkać. To warunek życia. To spotkanie musi być stałym wyzwaniem i czuwaniem nad sobą nawzajem. Nie można „wyzerować” nurtu prorockiego, ale prorocy muszą być poddani Kościołowi i nie mogą działać na własną rękę.

– Diabeł potrafi udawać pokornego, ale nigdy nie będzie posłuszny! Prorok sporo ryzykuje? Być może… Jego misją jest „powiedzieć i stracić głowę” – podsumowuje Andrzej Strączek z wodzisławskiego stowarzyszenia KAHAL. – To Jezus ma wzrastać, a my mamy się umniejszać, stać z boku, w cieniu.